Geçenlerde aldığım puzzle ’ı yalnız oluşumdan, yapacak başka hiç bir işim olmadığından 2 günde bitirdim... Şimdi en kısa zamanda yeni bir tane edinmeyi düşünüyorum. Yalnız bu sefer en az 2000 parçalık paklar beni. Birde biten puzzle’ ım için bir çerçeve lazım bana. Hadi diyelim çerçeveyi aldım. Duvarından delinmesi gerek. Şimdi babama gidip, şirinlik yapsam, şirinlik yapacak yaşı geçtim... İstesem de yapamıyorum. Şirin olmayı bile beceremiyorum... Küçük çocuklar gibi nazlansam, odanın ortasına yatıp dövüne dövüne ağlasam... Yok yok ben nazlanacak yaşı da geçtim... Hem ağlayınca çok çirkin olurum ben. Ben ağlayacak yaşı da geçtim sanırım... İyi de ben hangi yaşımdayım? Şimdi ne yapma çağındayım? Hayal bile kuramıyorsam, ona bile gücüm kalmadıysa, gerçekten yaşıyor muyum ben? Tamam nefes alıyorum... Tamam kalbimde atıyor... Peki bunlardan başka neleri hissediyorum? Bir tek elim ateşte yandığında anlıyorum yaşadığımı... Ve bir gün onu da anlayamaz hale gelmekten korkuyorum.... Ya da acılarım vücuduma umarsızca hücum ettiğinde... Ötesinde yokum belki de... Bir insan hayal kurmuyorsa, umut etmiyorsa, özlemiyorsa, özlenmiyorsa, sevmiyorsa, sevilmiyorsa belki de sadece robotlar gibi geziniyordur etrafta. Evet evet... Robot gibi geziniyor... Aramızda fark bile yok robotlarla. Onlarında vicdanı yok.. Bizimde.. Onlarında kalbi yok.. Bizimde.. Onlarda hissetmiyorlar...Bizde...