Kaç defa alışamadığım bir yalnızlık senfonisine itip gittin beni? kaç yaprak kopardın benden ve niyeydi tüm yaşattıkların, acı çektirişlerin?

Her defasında sarmaya çalıştım bende açtığın onulmaz yaraları.güçlü olmayı denedim.
geri dönmeni bekledim hep.sokağından geçtiğim her an, bir ümit vardı içimde gölgeni görmeye dair.seni aradım tanımadığım naif yüzlerde.

Nice zaman sonra ikindiden arta kalan bir ekim gününde yine sendin...yine beni affet diyişin.affedemezdim.suçun yoktu.tek suçlu bendim bu oyunda.tek suç, seni sevmemdi.fakat her şey temmuzdaki gibi şimdi.ekmek yine yavan, çay yine demden yoksun...

Tam buldum derken; bu kez daha da uzağıma düşmüştün; geride bıraktığın ranzamın başucunsa duran kokunu içime çekmiş yastığın, kanayan sevdam ve bir çift rengini kaybetmiş bebek patiğinin sahipsizliği/ terk edilmişliğiyle...