Kalbimiz sonsuz bir bencillik ve duyarsızlık ülkesi...Sınırlarını habire daralttığımız o küçücük dümyamızda,’’mutlu ve huzurlu’’ yaşayıp gitmekten öte bir dileğimiz yok aslında.Yeryüzünde bize küçük bir cennet bahşedilsin istiyoruz.Anlattığımız ve dinlediğimiz ,yanlız kendi hikayemiz.Başkalarının hikayesine karışmaktan,başka acılarla karşılaşmaktan kaçıyoruz.Yok yok,kaçmıyoruz;kulaklarımızı tıkıyoruz başkalarının acıları,çığlıkları karşısında.Gözlerimizi çeviriyoruz onları görünce,yolumuzu değiştiriyoruz...Kişisel cennetimizin havasını bozacak,kendi hikayemizin akışını etkileyecek hiçbir görüntü,hiçbir haber ve hiçbir dert giremiyor kalbimizin sürgülü kapısından....

Başka insanlar,başka ülkeler ve uzak hikayeler...Kadarlerine yansınlar onlar da!...Bir haber bülteninin sunduğu kareler kadar tahammül edebiliyoruz onlara...Sonra silinip gidiyorlar gözlerimizden.Arkalarından,en fazla yüzümüzü ekşitiyoruz.Sonra dönüyoruz kendi cennetimize...

Başkalarının acıları uzak dursun istiyoruz yöremizden...Belkide ben yanlış düşünüyorum..Başkaları için ağlamayı unutmuş olmalıyız belkide...

Başkalarını düşünmek,başka hikayelerle karşılaşmak için bir fırsat olur belki gelecek günler.’’Bir kalb duracaksa o benim kalbim olsun’’deme yiğitliğini belki gösteririz bundan sonra.Başkaları için ağlamayı öğreniriz belkide....

Sevgiyle kalın....