İz bırakır yıllar

Ve yıllarını izlersin

Geçmişe yolculuk insan ruhunun rehbersiz yaptığı yolculuktur
Geriye gittikçe geleceğine perde çeker
Anılarıyla yoğurduğu düşleri hüzün tarlalarında biçilmeyi bekler
Yine doruklara ve gökyüzüne tebessüm sarkıtır yaşama umudu
Hasta zamana gebe kirli duygular yıkansın ister yağmurlarda
Öteki olamamanın kendisiyiz özümüzde
Çırpınsakta varlık amacımız yol gösterir geleceğe
Yıllardır kanayan yaradır insanlık dramı
İnsan olmaya çalışmak insanoğlunun en çok zorlandığı meşguliyetidir
Artık öyle bir hal aldıki duygu öldüren insanlar çoğalmakta
Evet, bir insanı sadece vurarak değil
Duygularını acımasızca öldürmek te insan öldürmek le aynı ne yazık ki
Etrafımızda ve dünyamızda gelişen onca acımasız savaşa ve talana
Gerçek bir seyirci gibi bakışımız kendimizi yetersiz görüşümüzden kaynaklanıyor
Kendinin farkında olamayan bir insan topluluğu olduk
Gözlerimizle gördüğümüz dünyanın ucundaki bir acı zaman aşımına uğruyorsa içimizde
Ve en önemlisi bunu kabullenerek yaşamsal alışkanlık haline getiriyorsak
Korkmamız gerek kendimizden
Ne çok ihtiyacımız var birbirimize
Ne çok kaçıyoruz kendimizden birbirmizden
Kendimize benzetmeye çalışırız etrafımızdakileri
Olduğu kabul etmek olduğumuzdan daha zor gelir
Oysa en büyük insan hümanist olandır
Dönebilecekmiyiz asıl özümüze vicdanımız asıl sesimiz olmalı
Bütün sınırlar açılsa kaygısız sevgiye hoşgörüye
İç burukluklarımızı bir başka kıyıya çeker belki sahil dalgaları
Her gece kendimize rastlarız yastığa koyunca başımızı
Kelimelerimizi çalmasın hayatın hırısızları
Koparılan bir çiçeğin bile hayattan alacağı var
Tıpkı köşe başındaki bir çocuğun gözlerinin balona takılması gibi




Uzun zamandır çelişiyorum kelimelerimle iki yabancı gibiyiz şimdilik
Umarım kısa sürer kan davamız
Aramızda iki kelime sadece iki kelime var