Bu GeCe YüReĞiMDe BiR PaPaTYa SoLDu...

Yorgun bir günün etkisi sürmekteydi bedenimde. Yine aynı hayaller içinde savruluyordum ben, ılık bir Temmuz akşamı... Yüreğime yansıyan gözler karşımdaydı. Hayali miydi o efsunlu yürüyüşü, gerçek mi? İşte geliyor! Gözleri rüzgardan buğulanmış, sanki üzgün gibi...

Bir "selam!" çıkıyor dudaklarından. "Nereye gidiyorsun?" diyorum o da bilmiyor, bilmiyor oysa... Yürüyoruz. Gece suskunluğunu sürüyor ayaklarımıza. Ceviz ağacının karşısında, soğuk bir taşa oturuyor ve yine susuyor. Evet, üzgün olmalı... Ellerimin titrediğini görmesin diye sürekli sıkıyorum onları, sıkıyorum. Avuçlarımın içi acıyor, tıpkı yüreğim gibi! "Neyin var?" diyorum, susuyor. Sonra patlıyor bir volkan gibi, kusuyor içindeki tüm çaresizliği. Terkedilmiş olmalı... Sema’daki küçük bir yıldızı gösteriyorum.-benim yıldızım- "Ne kadar küçük. yokluğu farkedilmez, aynı ben işte!" diyor.

Tutamıyorum kendimi, yüreğimde bir papatya soluyor. Artık ona yardım etme zamanım geldi. Kurtarmalıyım onu bu hırçın rüzgardan! Bir sürü tavsiyeler veriyorum barışmaları için! Yanlış duymuyorsun kulaklarım, barışması için uğraşıyor bu sözler! Yüreğim isyanda! "Nasıl yaparsın, nasıl çektirirsin bu acıyı kendine?" diyor, duymuyorum. Susmalısın yüreğim, susmalısın! Ben onun mutluluğu için yaşıyorum! Uzunca bir konuşmadan sonra rüzgar diniyor, neşeleniyor buğulu gözleri. Öyle çok güldürüyorum ki onu, mutluluğunu içimde hissediyorum. Bende gülüyorum. Gülüyorum kaderime...

Gitmesi gerektiğini söylüyor; "Her şey için çok sağol. Kendine iyi bak!"
Hayır! Gitmemeli!
Gözlerine bir kez olsun bakamadan nereye ?
Gidiyor! bir tek şey fısıldıyorum arkasından:
"Sen gökyüzümün en büyük ve en parlak yıldızısın!" , "Hoşçakal!"

Bu gece yüreğimde bir papatya soldu!