Yıllar önceydi, hangi yıldı hatırlamıyorum bile  Sadece 18 yaşımı doldurmak için can attığımı biliyorum.18 yaşımı doldurunca rüştümü ispat edecektim ya…Rüştümü ispat edince ne olacaksa?Yıllar geçmiş ve ben herhangi bir yılın sonunda rüştümü ispat etmiştim.Ee..ne olmuştu,ne değişmişti benim için?Evet, oy kullanmaya hak kazanmıştım,sonra ehliyet almaya.Peki ya sonra?Sonrası yok,yine eski tas,eski hamamdı hayatım.

Yıllar yılları kovaladı,bu kovalamaca da neler gördüm neler…Sonunda acısıyla,tatlısıyla bu güne geldik.2010’un son günlerini yaşamaktayız.

Toplum olarak bu kadar olumsuz geçen bir yılda,hepimizin şahsi olarak büyüklü,küçüklü sevinçlerimiz de,üzüntülerimizde olmuştur mutlaka.Kimimiz yeni bir yuva kurarken,kimimiz ayrılıklar görmüştür.Kimimiz aileye yeni katılan bir bebekle sevinirken,kimimiz aileden birini kaybetmesiyle üzülmüştür.Kimimiz yeni bir araba almanın mutluluğunu yaşarken,kimimiz işyerini kapatmak zorunda kalmıştır.Kimimiz çocuğunun ilk okula başlaması ile mutlu olmuştur.

2010 dedim ama benim için 2009’un önemi büyüktür ki, bu sayede 2010 daha bir anlam taşıdı…

2009’un en önemli olayı kızımın kep töreni… Her anne gibi benim de,kızım için istediğim en önemli şey, üniversiteyi kazanıp okuması, okulundan başarı ile mezun olması ve hayatta dimdik ayakları üzerinde durabilmesiydi. Üniversiteyi kazanmış,hiç dönem uzatmadan okumuştu. Şükür Yaradan’ıma nihayet hayalim gerçekleşiyor ve mezun oluyordu. Çektiğimiz onca acı ve sıkıntılar o anda meyvesini veriyordu işte.

O gün ben de,kızım da çok heyecanlıydık…Hemen hemen tüm akrabalarımız gelmişti.Anneannesi,teyzesi,dayısı,yengesi ve yeğenleri. Hep birlikte tören alanına gitmiştik. Kızım, cüppesi ve kepiyle karşımdaydı. Tören başladı ve ben kah gülerek,kah ağlayarak töreni izlemeye başlamıştım.Babası ve kardeş ininde yukarılardan bir yerlerden bizi izlediklerini biliyordum. Nihayet törenin, mezun olan öğrencilerin diplomalarını alma kısmına gelmiştik .Kızımın ismi okunduğu zaman,kızımı görmenizi isterdim.Diplomasını almak için hocasının yanına öyle bir gururla yürüyüşü vardı ki…Çektiği onca acıya,yaşadığı onca sıkıntılara rağmen “Ben hayata pes etmedim ayaktayım ve başardım “diyordu.Evet benim kızım başarmıştı.O gururla yürürken ben ağlıyordum “Evet kızım başardın,başardık” diyordum…Koskoca bir şehirde kızımla ikimiz birçok zorluğu yenmiş ve nihayet görmek istediğimiz sonuca ulaşmıştık.Diplomasını aldıktan sonra havaya atılan keplerle tören sona ermişti…Bu manzarayı son nefesime kadar unutacağımı sanmıyorum…

2010 yılına da yeni umutlar, yeni hayallerle girmiştim. Şükür Rabbime hayallerim gerçekleşti. Her anne baba gibi benim de hayallerimin başkahramanı biricik kızım. Okulunu bitirdikten sonra, dalında mastere başladı. Özverili ve çok çalışmasının karşılığı iki yılda yapması gerekenleri bir yıla sığdırmayı başardı. Sonra önemli ve büyük bir sektörde Gıda Mühendisi olarak göreve başladı. Tabi her zamanki gibi, kızım nereye ben oraya mantığını güderek, topladım pılımı pırtımı, kızımla birlikte Bandırma’ya yerleştik. Yıllardır okulunu bitirsin, ayaklarının üzerinde durabilsin diye tek başıma uğraş verdim ve nihayet Rabbim çabalarımı karşılıksız bırakmadı. Şuan için her şey yolunda şükür

Bu gece 2010’u geride bırakıp yepyeni bir yıla 2011’e yeni umutlarımız,yeni hayallerimiz ve ertelenen bir sürü isteklerimizle gireceğiz…Yeni bir yılda bütün umutlarınızın,hayallerinizin gerçekleşmesi dileği ile…Hepinizin yeni yılı şimdiden kutlu olsun.Sevgiyle kalın…