1
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
690
Okunma
Neyi özlüyorum biliyor musun? Sabaha kadar ,,gözlerimi tavana dikip öylece düşünmeyi. Eğer kaldırabileceğime inansam tekrar denerdim. Emin olmasam düşüncelerimin, duygularımın beni kemireceğinden denerdim. Neden bilmiyorum ama önceden boş bir kağıt
parçasına bile bir yaşamı sığdıracak cümlelerim vardı. Her duyguyu her acıyı bir tek söz tasvir edebilirdi. Ve ben bu acıyı tasvir edebilme başarısını o acıya karşı bir zafer sayardım. Dim dik dururdum karşısında “bak” derdim .”seninde bir karşılığın var ve sende silinebilirsin.”Şimdi o kağıt parçası bomboş. O acı karşımda boylu boyunca gövde gösterisi yapıyor ve ben tek bir cümle dahi söyleyemiyorum. Yalnızlık böyle bir şey herhalde? Kişiler önemli değil belli bir vasıfları var o kadar. Ya sözlerim…
Cevap Yaz