Baharla birlikte henüz filizleniyordu duygularım.Nerden bilebilirdim bir ömür gerçekleştirmeye vakit bile bulamıyacagım bir uhde olarak içimde kalıp, aklına estikçe bogazıma dügümlenecegini.Nasıl anlayamadımki bu küçük ve masum arzunun yaşadıgım müddetçe içimde her geçen gün büyüyecegini.Bilemedim işte.

Gençtim ve hayallerimi hala süslemeye devam eden bir arzum vardı.

Bir evim olmalıydı.Sevdigimle paylaşacagım.Ardı yüce daglara,önü şırıl şırıl akan dereye uzanacaktı.Ufacık bir bahçesi,sagında solunda agaçlar.O agaçlar esintiyi getirecekti dar günlerimde bagrıma.Doya doya soluyacaktım tertemiz havayı.Bahçemi ekip biçecek, güller laleler dikip süsleyecektim her bir yanını.Kuzuyu koyunun yanına katıp yemleyecektim tavukları.Dereye inip çıplak ayaklarımı sokacaktım içine.Pırıl pırıl sularıyla dinlendirecektim bedenimin yorgunlugunu.

Aradan zamanlar geçecek yavrularım olacaktı bir yada iki.Çitten geçip yuvarlanacaktım özgürce çimenliklerde.Bir ugur böcegi bulup koyacaktım başımın üstüne.Gürültülerden kargaşalardan uzak semaya bakacaktım.Huzurlu ve mutlu.Görmeyecektim dünyada olan biten çirkinlikleri.Dualar edecektim içimden.

Aradan elli dokuz yıl geçti.Pek çokları gerçekleşti arzularımın.Sevdim, sevildim.Evlendim çocuklarım oldu.Şükürler olsun oturacak bir evimde oldu.

Oysa ben pek de zor olmayan ve hala içimde yaşayan o evi istiyorum. Malda servette hiç gözüm yoktu.Tamahkar degildimki.İçine düştügüm hayat meşakkatlerinden bir türlü gerçekleştiremedigim o evi düşlemekten hiç vazgeçemiyorum.Hatta keşkelerim daha artıyor.

Neden mi...

İçinde bulundugum haller artık ne onu elde etmeye, nede o zaman alacagım keyfi vermeye izin veremez hale geldi.Çocuklarımın özlemi,saglıgımın bozuluşu el vermiyor öyle bir yerde kalmaya.

Şimdi ne zaman bir kagıt kalem bulsam..ya yazarım yada çizerim.Yazdıklarımda hüzün,çizdiklerimde hep o ev vardır.

Benimle gidecek ama asla benim olmayacak, hep hayal olarak kalacak...

Derimki..

Hayatta hiç bir şeyi ertelememk lazım.İnsan arada bir etrafından sıyrılıp kendi arzularına öncelik tanımalı.Elbette ana ,baba ,evlat ,eş ve arkadaş olmanın sorumluluklarını unutmadan.Makul ölçüde.

Hayatta hiç bir şey geriye dönük yaşanmıyor.Zamanın ve kendimizin kıymetinide bilmemiz gerekiyormuş.Anladıgımda geç oldu.

SERGÜL KANDEMİR 29.12.2010 ANKARA