sevdiğinin canını yakma isteği. ’kıyamam sana!’ dediğinin demir taraklarla derisini yüzerek acıtmak ruhunu... ’hak ettiğinden’ ya da ’hakkın olduğundan’ değil, bir saplantı ve hissizlikle dürtülmüş bir halde yapmak bunu...

kasap sevdiği deriyi yerden yere vururmuş...hay kasaba da bu atasözünü icad edene de....

seven incitiyorsa, incinen toparlanınca kaçmıyorsa, kaçanın ardına da düşülmüyorsa bir gariplik var bu işte...bu neden böyle olur? genelden girmek lazım:

insan, fiilinin sıfatımsı tanrısıdır. var’ını yok etmesinin kısa devresidir bunlar. böylesi anlarda bir küçük teşebbüs büyük kayıplara neden olduğunda ’sana ne, bu benim hayatım’ triplerindeki, bir süre sonra civarına gelmeyenlerin öcünü hem onlardan hem de kendinden alır. ’gidin başımdan’ diyen aslında ’var gücünüzle gelin’ demek istediğini sessizce haykırır; ama diğeri de aynı kulvarın aksağı ve sağırı haline gelmiştir. bir nefeslik kendine sus payı vermesi gereken bir anda, bütün nefesiyle kustuğu zaman istemediği çok şey olur ve ceremesini çekmekte de başarılı değildir insan.

bunalır ve bulantısı çoğalır.

neden insan, olmak ve yapmak istediğini ile tenakuza düşer?

bir var oluş sorunudur bu. var olmaya kafa erdirememe alakalıdır. zehirlemek kendine yaşamı. üç vakitlik hayatın bulanıklığına pipet sallamak...

kısaca mutsuzluğun özünde irade ve fiil ehliyetinin çarçuru vardır ve harflerin işe yaramadığı alanlarda sabır ve tahammül sahipleri, kararlılık ve denge ile yol alır. sakin kalmak, hastalığı fark etmek ve gerekeni yeterli dozlarla verebilmek... terse yatacağını fark ettiğinde düze yapışmak ve kıpırdamamak... erdemli mutluluk, dananın kuyruğunda; ama

ya dananın kuyruğu yoksa!?

senaryosunda kendine sokak kalabalığı figüranlığı yazarken
canı sıkılınca birden bir dev olmak isterse insan, o devleştikçe cüceleşeceklerini unutmamalı kalabalıkların
ve yalnızlığın turşusunu kurmak hiç hoşa gider bir şey değildir. olsa olsa gerer senaryo ve kalıbından çıkamamak boğdurur cücelerin ellerinde onu...

bir nedenle ayrıldığının peşine düşürten de budur.