Herzaman ki gibi solumdan kalktım bugun.Yaşanılan her kötü olayların,bir kabus oldugunu umut ederek... Penceremden dışarı bir bakayım dediğimle anında vazgeçmem bir oldu,kar topu oynayan çocukların mutlulukları bile kasvetli havanın verdiği,insanın içini sis’le dolduran o duyguyu yenemiyor.Telefon’a dokundugum gibi geri çektim elimi,aniden geceden kalma Zeki Mürenin, " Elbet Bir Gün Buluşacagız" şarkısı çalmaya başladı.Zeki Müren’e saygım büyük olmasa küfür edecektim,önceden katıla katıla dinlediğim şarkı bu sabah hiç bir anlam ifade etmedi bana.Kavuşma hayallerimin bitmesinden olabilir belkide.

Birşeyler atıştırmaya bile gerek duymadan yaktım sigaramı,artık ritüel haline geldi bu sabah sigarası olayı bende ama neyse.Şairin dediği gibi; " Diğer öğünleri bilmem ama kahvaltının mutlulukla bir alakası olması lazım." Test ettim bu sözü ama onaylayamadım maalesef.

Çayımı alıp balkona çıktım,bir yerlere,bir şeylere yetişmeye çalışan insan toplulugundan başka birşey yok.Bu balkonum da değil,dünya balkonundan baktıgında da böyle.Bağırıp duyurmak istiyorum sesimi onlara; "Bu hayatın,sizi büyük bir hırsla bir yerlere yetiştirmece oyunundan bıkmadınız mı ? Peki bu sırada,önemsemeyip bıraktıgınız eller ne olacak ? Ben söyleyim sizlere,onları çok arayacaksınız.Ulaştıgınız yerde paranın verdiği bol, sahte mutluluklar ve kişilikler dilerim"



Sonra;Bir kaç yazarın,ülke hakkında köşe yazılarını okuyup,sebebsiz ve gereksiz gülüyorum.Şaka bir yana manik depresif ruh haline büründüm tamamen,yatağıma yatıp tekrar uyumaya çalışıyım en iyisi monotonluk maratonum da ancak uyumayla çizgiye yetişebiliyorum.