Küçüktüm çok küçük daha bilmiyordum hayatın rengini…
Sonra Şeker pembesi düşlerim oldu…Belki buydu hayatın rengi; pembeydi hayat.
Yıllar geçti o pembe renk zamanla mora dönüştü.Mor içinde biraz hüzün barındırır derlerdi.Adım hüzün oldu hayat ise mor…

Zaman geçti hüzün dostlukla tanıştı hani şu en saf, en temiz duyguları içinde taşıyan dostlukla…Böyle bir temiz ve saflıkta hayatın rengi beyaz olmalıydı…Hayat beyaz oldu ben ise dost olabildiğimce dost…

Çok geçmedi, bir gün kendimi veda sahnesinde dostlara el sallarken buldum.Hayatın rengi gittikçe siyahlaşıyordu…Sonra kendimi zifiri karanlıklar içinde buldum ve dedim hayatın rengi siyahmış…

Ne umutlar kaldı kalpte ne de sevgi…Sadece gözlerde yaş vardı hiç dinmeyen.
Karanlıklarda orarken yolumu gri bir sis belirdi bu siz aldı götürdü beni adı bilinmezlik olan diyarlara…Adım sır oldu hayatımın rengi gri…

Kapılarım vardı hiç açılmamış ya da açılmak için uygun anahtarı bulunamamış ve yalnızlığım vardı hiç paylaşılmamış.

Bir süre yol aldım bu bilinmezlik diyarında…
Sonra kendimi masmavi gökyüzünü izlerken buldum…Kaptırdım kendimi mavinin güzelliğine.İçimde bir neşe vardı.Neydi bu neşenin kaynağı aradım ama ne çare....
Adım kördüğüm oldu hayat alabildiğine mavi…

Çok geçmedi masmavi gök yüzüde kaybetti rengini…Olan yüreğe oldu yine…

Hayatın rengi neydi neden hiçbir renk bir arada olamamıştı?
Cevap insanın kendinde…insanoğlu bir seçim yaparken diğerlerinden vazgeçer.
Umudu seçerken çaresizlikten vazgeçer.
Çaresizlikse seçim işte umut kendiyle birlikte tüm renkleri alır götürür.
Palet kendi elimizde o halde tercih bizim.


Fatma AYAR