Oldum olası severim satır aralarını okumayı, cümlelerin ardına gizlenen hikayeleri derlerim gönül bağından. Lisede okuduğum "Leyla ile Mecnun" dan bi satır arasıydı bu da, dilerseniz paylaşalım:
Mecnun’a demişler ki: "Behey insan! Neden ağaçları, taşları, kuşları... öpersin? "
Mecnun şöyle bir süzmüş kalabalığı ve: "Onlar Leyl’a’yı gördüler, siz göremediniz gitti." demiş.
Evet insanlar görememiş Leyla’yı. Leyl-a geceye sığınmış, ağyara bildirmemiş yüreğini. Bilirmiş ki aşk; gizlenince yeşerir, toprağa atılan tohum misali.
Herkes bu efsane aşkın kara bahtlı aşığı Mecnun sanadursun, Kays henüz dilinden gönlüne indirmeden "Leyla" yı Leyla: "Sus!" demiş yüregine "Sus, atma öyle deli deli..."
Öylesine sarmış ki bu sevda Leyla’yı, gündüzlerden korkar olmuş Leyl’a;
Olur ya bir anlayan olur halinden
Belki kazara "Kays" süzülür lalinden
Onu görünce yüreği sökülür de yerinden
Aşkla dolup ağlamak gelirse derinden...
Ve sırrı saklayan yegane dost:gece, geceler artık Leyl’a’nınmış;
Dua dua aşk okunmuş halinden
Her tanesi "Kays" olan inciler dökülmüş lalinden
Onun hülyasına çıkarıp vermiş yüreğini yerinden
Göz yaşlarıyla "ölümsüz aşk"ı dilemiş derinden...
Öyle ya, tek geceler anlar aşıkların dilinden. O, aşkı kucaklayıp almıştır riyaların elinden.
Ve aşık aşkıyla geceler, gönül rüyada bile yari heceler...
Gece; Yusuf’un kuyusu
Adem’in dünyası
Gece; Leyla’nın gözleri
Fuzuli’nin sözleri
Gece; İbrahim’in ateşi
Mevlana’nın güneşi
Gece; Sakinin şarabı
Nazım’ın mihrabı
Gece; Sinan’ın Mihr-i Mah’ı
Züleyha’nın günahı
Gece; Benim "Namzet’im"
Aşka dair hürmetim...