İnsan dediğin berrak olmalı, içi neyse o dediğimizden, Çamurla bulandırmamalı içindeki saflık suyunu. Söylemesi kolay ama uygulaması ne kadar zor değil mi? Sevmek gibi.
Çok kolaydır ağzımıza almak; sevgiyi aşkı. Gel görün ki çok insandır onu dilinden kalbine indirebilen. Herkes birşekilde tanımlar sevmeyi. En çokta sevgiliye duyulan sevgiden bahsedilirdi. Şimdilerde ise bu bir utanç olmuş gibi, korkar olduk sevdiğimi sevildiğimiz söylemekten.
Her gece kafamızı koyduğumuz da vicdan mahkemesinde yargılanırız. Tamam deriz yarın başka bir gün ben artık başkayım. Yapamayız yine dünya oynar oyunlarını içine kıstırır bizi. Utanırız belki geceleri ama gündüz rahattır içimiz. O yüzden çoğumuz erkenden yatar uyurlar, korkunçtur insanın kendiyle başbaşa kalması hele ki farkındaysa yaptıklarının yapılanların.
O zaman bu zamandır uyuyamam artık geceleri. Yaşarım; utancımı,ayıbımı,kaybettiklerimi...