Hukuki Aşk


’Gitme Kal’ bile diyemeyenlere...

Ayrıldık…

Kalbin oksijensiz kalması gibi, ruhun bedenden ayrılması gibi ayrıldık.

Kaybolmak arzusu olmamıştı içimde hiçbir zaman, sende beni bulamamak korkusu olduğunu bilmiyordum ki. Aramızdaki mesafeyi biz açtık farkında olmadan.

Bir olmanın verdiği tutku; kaybetmek düşüncesinin verdiği korkuya yenilince, bir nefeslik aşk koca bir dağ oldu aramızda.

Öyle yumuşak atıyordum ki adımlarımı, attığım her adımda ismini sayıklıyordu kalbim, ben giderken. Çabam ayrılmak için değil, kalmak içindi oysa. Kalmak için neyi mi bekliyordum?

Ayrılmamak için çabaladığım yerden bir ses ‘gitme’ dese, bir defa söylese yeterdi bana. Ama olmadı. Beni göndermek için bu kadar heves nedendi? Seveceksin, onca zorluğu aşıp bir olacaksın, hiçbir şeye aldırmadan dünyanın merkezi yapacaksın onu. O da sana aynı duygularla seni sevdiğini hissettirecek. Ama sonra; dolu dolu yaşanmışlıklara rağmen severken gitmek zorunda kalacaksın.

Kalan sadece kendisi karmaşaya düştüm sanacak. Asla bilmeyecek ki giden kaç parça olmuştur. Kalanın ‘dur gitme’ diyemeyişine anlam yüklemeye çalışırken, bir taraftan da ayrılığın mahkemesini kurmaya başlamıştır içinde.


Suç neydi? En büyük suç aşka sahip çıkamamaktı. Aslında ikisi de sanıktı.


Büyük sevgilerin engelli çıkmazlarında kalplerin en büyük cezasıydı aşk.


" Ayrıldık" derken bile "biz" çoğulunu kullanırken kalbi yakabilendi aşk.


Aşk, kendisini ayaklar altına alan ayrılıklar arşivine eklenmemeliydi. Öyle büyük bir sevgiydi ki paylaşılan o sevgiye layık bir şekilde bitmeliydi…


Giden kendi idamını onaylar; kalemi kırar. Fakat kitap kapanmamalı. Sormalılar gidene ‘son isteğin nedir diye’ Büyük aşka uygun, en olması gereken cezayı isteyecektir belki de… Her şey hukuka uygun olmalıydı. Cezası yüzüne okundu ve sordular ‘son isteğin nedir?’

Giden:

’Ben giderken onu bıraktığım yerdeyim hâlâ. Gidemediğimin kalbine müebbedimi istiyorum…’


AYŞE DURAN