Nasıl da içimize dokunur bir dizinin karesi. Mesela Öyle Bir Geçer Zamanki de Küçük Osman’ın gözyaşları. Ya da Yaprak Dökümünde Ali Rıza Beyin durumu. Ezel de sürekli ihanete uğrayan Ezel’in hali.

Hayatımızın bazı evrelerinde ortak yaralarımız, birbirinin çok benzeri kederlerimiz, aynı duygusal coşkuyla yaşadığımız mutluluklarımız vardır.

İnsanlar acılarını paylaşmaktan hiç geri kalmazken mutluluğuna dokunulmasın diye dünyaları yakar. Acıları hep ortak bir buluşma noktası haline getirmekten vazgeçip neden sevinçlerimizde buluşmuyoruz.

Mesela dünyaya olumlu bakalım. Aşkı güzel yönleriyle ele alalım. Mutluluğun kederden daha güçlü olabileceğine inanalım. Evet bir kolumuz kesilse de diğer kolumuz için şükürler olsun ki diyelim. Olmayan şeyler için dertlenmeyi, üzülmeyi bırakmayı deneyelim, evet sigara gibi. Sigara nasıl sağlığımız için zararlıysa, tüm olumsuz düşüncelerin peşinden hayatlarımızı sürüklemek de bir o kadar kötü.

Haklısınız, ölüm ağır olsun diye diretiyorsanız sigaradan daha etkili bir formülü zaten çoktandır kullanmaktasınız.

Sevgi pıtırcığı olarak lanse edilmek, o eylemi gerçekleştiren kişi için üzüntü duyulacak bir şeymiş havası verilmektedir. Oysa sevgiden uzak diyarlara yol alalı ne de çok zaman geçmiştir bu havayı verenler için.



Çağan Irmak ne anlatıyor? Neler yapıyor dünyalarımıza? Basit bir iyilik kavramı çerçevesinde mi toplamaya çalışıyor bizleri?

Aziz kim? Pollyannacılık öğreneğinin günümüz temsilcisi mi? Basit bir masalsı mı Prensesin Uykusu? ‘’Ben gülmüyorum ki, benim yüzüm böyle’’ derken uymuyor değil mi günümüz dünyasına?

Hayata bakış, süregelen zaman, varolma hikayeleri… Bir insanın yüz çizgilerinden okursunuz herşeyini.



İki sahne vardı benim için insanlığımızın tüm evrelerini bir çatı altında toplayan:

İlki; Aziz’in daha minnacık bir çocukken devlet tarafından alınıp yetiştirme yurduna götürülürkenki, son bir defa doğduğu, büyüdüğü, varolduğu yere arabanın arka camına burnunu dayayıp ‘bilinmezliklerle dolu hayat şimdi başlıyor’ bakışı.

İkincisi; Getirildiği yetiştirme yurdunda bir sabah yatağını ıslattığını fark edince yatağından çıkamayışı ve arkadaşları tam onunla dalgalarını geçmekteyken bir çocuğun onu gelip kahraman yapması.



Ve hayat, evet, tıpkı Çağan Irmak’ın anlatışı gibidir: bakış açısı yaşamdan alınan tadı doğrudan etkilemektedir.




Doğuşan IŞIK