--------------------------------------------------------------------------------



İnsanları sevmeyi senden öğrendim diye bir kelam etmişti,can arkadaşım bir zamanlar.hani hayallerin tavana vurduğu ,kederlerin okyanus mavilerinin dip derininde olduğu gençliğimizin en yeşil mevsimindeydik o demler.sevda yürekte kor, hayat elimizde oyuncak,korkmakmı !neden ?

Ve ben yüreği kuş kadar hafif ,ummanlar kadar engin,güneş kadar aydınlık ,toprak kadar veren.

Hoşgörü ,sevgi,aşk ne varsa insana dair ,insanca, yaşıyordum aldırmadan tüm olumsuzluklara.

Çalıntı zamanların kayıp çocuklarıydık biz.ne zaman tutabiliyordu bizi, ne mekanlara sığdırabildik cılız bedenlerimizi.velhasıl öyleydi işte sevdalıydık hayata ve hayata dair ne varsa insan gibi ,insanca!

Şimdilerde gönlüme vuran her depremde,yeniden bir defa daha sarsılıp harabeye dönen ,yüreğimden,kurtarabildiğim son sevgi parçacıklarınıda çıkarmaya çalışıyorum,bütün artçılara inat.kalmasın istiyorum yıkıntılar arasında çocukluğum,öksüz kalmasın resimlerim boş çerçevelerde,

savurmasın baharımdan kalan küllerimi hazan rüzgarları.ve örtemesin izlerini hayallerimdeki çocuğun insafsız karlar.

“Mum diğer mumları yakmakla ışığından Bir şey kaybetmez” demiş Mevlana,biz ya yanamadık ,yandık sandık,yada mum değildik kendimizi kandırdık.!




Zeynep Ünal