Bir an çıktı ağzımdan o sözler ve sen SUSTUN.Bile bile , inatla yaptım bunu...Sustun... Nefes alamıyordum... boğulurcasına konuşuyordum kendimle. teselli etmeye, bir daha hayatımda olmayacağın GERÇEĞİNİN daha iyi olacağı YALANINA mı inandırmaya çalışıyordum yoksa beni bırakmayacağın ümidinin arkasına mı sığınıyordum bilmiyorum...
Çelişkili onlarca düşünce hücum ediyorken beynime durmaksızın, huzursuzluklar içinde uyuyakalmışım.. Sabahın 4üydü gözlerim hala nemli, içimde ne olduğunu unuttuğum sıkıntıyla uyandığımda. Sadece birkaç saniye sürdü yokluğunu hatırlayıp, yatağın kenarında oturmam, yüzümü ellerimle gizlemeye çalışarak hıçkırmaya başlamam...
bir hiç uğruna kaybetmek üzereydim seni... yanlış anlama-aptal gurur-sivri dil’ di gecenin özeti...
sadece bir mesaj daha-senden gelen- okumak içindi o saatte yazdığım mesaj. uyuduğunu biliyordum. ama hangi hislerle?... bir bilinmezdi benim için. her şey yalan olmuştu. o kadar doluydum ki,yazmak için masanın üzerinde duran kağıt kalemi almaya gidecek kadar bile taşıyamıyordum kendimi....o halde ne kadar süre oturduğumu bilmiyorum...
güneş doğdu... içimde batan güneş beni ebedi karanlığa mı mahkum etti?... bilmiyorum ... bilmiyorum... sadece çok seviyorum seni...