Sevgi, aşk;
Ben değil sen diyebilmektir.
Benlikten vazgeçebilmektir...

Bunu bilir sevgili eğer seviyor seviliyorsa aynı duyguları hisseder, çünkü sevgileri aynıdır eş ruhturlar, hissettikleri duygular aynıdır.

Acıları aynı, sevinçleri üzüntüleri aynıdır. Ayrı kaldıklarında aynı hüznü, aynı hasreti yaşarlar tek yürekte.

Bilir ki sevdiği onu özlemektedir, çünkü kendisi özlemektedir...
Bilir ki sevdiği acı çekmektedir, çünkü kendisi acı çekiyordur...
Bilir ki sevgiği ağlıyordur, çünkü kendisi ağlıyordur...
Bilir ki sevdiği boğuluyordur nefes alamıyordur, çünkü kendisi boğuluyor nefes alamıyordur...

Bu yüzden hiç kendisi olamaz sevdiğini düşünür her an. O sevgilidir zaten. Sevdiğinin varlığı onun varlığı demektir.

Sevilende bilir bunları aynı duygularla sever çünkü oda kendi değildir sevdiğidir onu düşünür, her an onun varlığına muhtaçken bilir sevdiğide onun varlığına muhtaçtır.

Bedenler ayrı olsa da tek yürekte yaşamak, tek yürekle bir olmakda budur. Arayışların sonu, beklentilerin sonu, sorgulamaların sonu. Hesap yapmadan, çıkar düşünmeden saf sevginin, ilahi aşkın adı da budur...

Yüzyıllar boyunca insanlar aşkı, sevgiyi aramışlar, kimi kaçmış, kimi ise peşinden koşmuştur. Sevdim demiş, acı çekmiş. Sevildim demiş, övünmüştür. Bazen nefsin peşinde koşmuşlar, aşk adına yaşanan birçok çirkinliğin içinde aramışlardır. Binlerce beden zebil olurken, her bir köşede aranmıştır saklandığına inanılan aşk...

Ama aşk asla ihanetin çukurlarında yeşermez, aşk asla kirli oyunların içinde büyümez...

Çıkarsız olmalı, sadece olmalı, senin için olmalı, yüreğimle seviyorum olmalı...

Seven sevdiğini mutlu edebilmek için uğraşmalı, seven sevdiği için yaşamalı, gerekirse onun yerine canını feda edebilmelidir...


AŞK
’SENİ SEVİYORUM’u dilde değil, yürekte yaşayabilmektir...


Hülya Akyıldız