Bazen;
İnsanların yüzündeki gülümsemeye bir anlam veremezdim, sanırdım ki, hayat sadece acıdan, gözyaşından ibaret. Öyle aptal, aptal manasızca İnsanları izlerdim ve kendi kendime düşünürdüm. Hayat bu kadar berbat iken ve yaşanılmaz iken Dünya.. İnsanlar acılara nasıl gülebiliyor. Onların gülüşleri bile beni, incitir ve kırardı, hiç kimseyi anlayamaz, beni anlamıyorlar sanırdım.
Oysa anlaşılmaz olan ve hayatı anlayamayan bendim. Şimdi kendi kendime tebessüm etme provaları yapıyorum. Hayata inat, hayatı olduğu gibi görüp, sadece gülüp geçmek için. Şunu unutmamalıyız ki, biz izin vermediğimiz sürece bizi hiçbir şey incitemez ve kıramaz.

Sonra;
Pencerenin önünde durup dışarıya bakıyorum. Ilık, hafif şiddetli bir Rüzgar esiyor, içeriye dönüp Müziğin sesini açıyorum. Ve pencerenin içine oturup, saçımın bağını çözüyorum. Dirseklerim, pencerenin demir parmaklıklarına dayalı. Ellerim çenemin altında, başımı yukarı kaldırıp gökyüzüne bakıyorum. O anda rüzgar yüzümü okşuyor, saçlarımı dağıtıyor. Derin bir nefes alıp, gözlerimi kapatıyorum. Sonra, bakışlarımı tekrar gökyüzüne kaydırıyorum.

Ve, Hayata ve Rüzgara ve Acılara ve Mutluluklara Teslim oluyorum.

Hava kapalı. Bulutlar, gökdeniz’de muhteşem bir şekilde, yüzüyor adeta . Sıcacık iki damla yaş, süzülüyor gözlerimden yanaklarıma. Bir ilki yaşıyorum. Hayatımda ilk kez, değişik bir hisle ağlıyorum ve dilimde şu dua Teşekkürederim "Allah"ımm..
(ben galiba Mutluyum )

Güzel olan ve adı mutluluk olan hiç bir şey sonsuza kadar sürmez..sadece bir "an"dı yaşanan..rüzgar gibi geçti hayatımdan


Emine Genç

06 Aralık 2010