Genç kız acele bir şekilde içeri girdi.Hatıra onun ne kadar acele etmesini istesede kız hala yavaş yavaş çıkıyordu merdivenlerden.Birde koşarmış gibi açtı kapıyı nankör arkadaş.Odasına baktı.Çok fazla şey vardı.Çok da dağınıktı.Aradığı tek şey eski bilekliğiydi.Maddi yönden değersizdi.Tek değeri eski bir dostu hatırlatması.Genç kız ne kadar sevsede pek önemsemezdi.Çocukluğundan beri hep kıymet bilmez biriydi zaten.Bu öyle bir dosttu ki onu bir daha görüceğine inanmıyordu.Elinde ne telefonu vardı nede bir adres.Soyadını bile bilmiyordu.Oysa hiç unutamıyacağı bir insandı.Genç kız eve giderken hatırladı bilekliğini.Pembe ve gümüş renkli bir bileklikti.Arkadaş ondan söz vermesini istemişti.Nankör arkadaşa bilekliği korumasını asla zarar vermemesini söylemişti.Nereden başlamalıydı.Her yerde olabilirdi.Kitaplarının arasına girmiş olabilirdi.Hatta çöplerin arasına da girmiş olabilirdi.Derin derin nefes alıp verdi ve raftan bir kitap alıp başka bir odaya gitti.Ne iyi arkadaş ama.Tüm o heyecan 5 dk bile olmadan silindi.Zaten bu onun alışkanlığıydı.Bütün sevdiği o insanları tek bir kalemde silebilirdi.Sevmediğinden değil.Sadece fazla umursamazdı.Gözü kapalı yaşardı.Kimleri feda etmedi ki bu yüzden.Zaten farkında bile değildi.Bütün anıları yıkardı.Üstüne birde ben neden yanlızım derdi.Nedeni belli.Kördü.Ne var ne yok yıkardı.Nankördü.Hiç bişey yokmuş gibi davranırdı.İki yüzlüydü kendine söylerdi bütün yalanlarını.Kendini inandırırdı..........