Korkarım bir gün gelecek, değer ifade etmemizi sağlayan kelimelerimizin de nesli tükenecek.Öyle vara yoğa harcar olduk ki.Bir gün bu savurgan ,bu aç halimizin bedelini ifadesizlik ile ödemek zorunda kalacağız.



Nasılsa beynimiz yalnız kendimize açılan sırlı bir oda ve tabi kalbimizde öyle.Nasılsa kelimeler kontrolü bizde olan sınırsız aktarım malzemeleri.Hal böyleyken savur savurabildiğin kadar nereye/kime denk gelirse orada kalsın öyle değil mi.



Yeter ki anlık tatmine ulaşsın ruhumuz.Hatta belki okadar derine inmek için bile değil bu bencilliğimiz.Daha sığ,daha anlık çıkarlar uğruna heba ediyoruz,telef ediyoruz nice manalara ayna olmuş kelimeleri.



Korkarım bir gün topluca terk edecekler cümlemizi."Siz" diyecekler; "bizleri efsunlayıp kalkan ediyorsunuz ne idüğü belirsiz amaçlarınıza"..."Siz" diyecekler;"açlığınıza maske ediyorsunuz,gönül çelmiş olmak için kullanıyorsunuz bizleri"...



Korkarım bir gün- hakikati söyleyecekken tam da-olmayacaklar yerlerinde.Sözümüz iştilecek belki ancak yabancı bir lisan gibi gelmeye başlayacak.Göreceğiz ki yalnız kılıfları kalmış, göreceğiz ki içleri bomboş ve böyleyken işimize yaramayacaklar elbette.



Yapmasak!Bu kadar fütursuzca,bu kadar vicdanı kapalı harcamasak.Durduk yere ,durup dururken hem de...Yapmasak diyorum!Olmaz mı?



Korkuyorum!

Ya bir gün samimi olacağınız tutarsa...o zaman ne yapacağım ben!

Ya bir gün hakikaten samimi olursak...o zaman ne olacak!!