UNUTMA BENİ

Zifiri karanlığa dalıyor gözlerim. Ufkumu saran sessizlik orada son buluyor. Çıkmaza giriyor tüm susuşlarım. Gerçi konuşsam ne fayda. Ne desem boş. Hayalimde yine sen… Yine o aynı istek müfrezesi… Sonu gelmiyor hasret hazlarımın. Gecelerim şahit oluyor, ay ise tanığım, pencerenin buğusuna yazdığım ismin ise imzam oluyor hislerime. Çaresizim… Canım acıyor, içim burkuluyor… Karanlığın içinden bir ışık, loş aydınlık ve umut… Yine hasret… Yine hüzün… Ne acı… Beklentiler yaşam umududur insanın… Umut ve ümit tek dayanağım… Tek tek bitiyor, tükeniyor umutlarım ve ne acı zaman geçiyor, yaşlanıyorum sessiz… Sana muhtaç… Sensiz bitap… Sana susadım…

Rüzgâr esiyor. Vaveylası Üsküdar rüzgârı gibi saçlarımı sallandırıyor. İçimi titretiyor. Penceremin arasından gelen o ses senden duyduğum son ses gibi ne kadar elem veriyor bana…

Ve yağmur… Ah! Beni de yıkasana, beni de temizlesene en dip, bucağıma kadar… Hiç bitmesen yağmur… Onu da alsan kalbimden… Tek bir tanesi kalmasa gönlümde ona ait her şeyden… bir ölüden farkım kalmasa keşke… Sessizce gitsem bu hayattan gözlerimi kapasam ve sen gelmesen aklıma.

Unut beni… Unut o günleri… Anılarımızı… Paylaştıklarımızı… Bana ait ne varsa hepsini… Ve bırak peşimi… Ayrılacaksak büyük olsun bu… Gururlu olsun… Rüyalarımda bile bırak peşimi… Her sözde, her durumda beni hatırlama… Her nefeste beni soluma… Her şarkıda beni özne yapma kendine…


Ama olmuyor… Ne desem nafile bu gönle… Tek isteğim sen… Dileğim sen… Hayat sensin. Sen ise hayat… Unutma beni… Unutama beni…

Unutma beni…

Ali YORĞUN