Bütün bildiklerine kapattı gözlerini… Heyecan duyabildiği ne kadar az şey kalmıştı ve giderek azalıyorlardı. Tek istediği hayatının devam ettiğine inandırmaktı kendisini, gözlerini kapatıp nereye gittiğini görmeden yürümesinin yegane sebebi, kendisine bile itiraf edemediği boşluktu kafasının içinde ki… Bir şeye… Yoluna çıkan herhangi bir şeye çarpmayı öyle istiyordu ki, gidiyor oluşunun tek kanıtı olarak içinde saklamaya razıydı bedeninde kalan her izi. Yerdeki çizgilere basmak yetmiyordu, yoluna her çıkana çarpmak istiyordu, yoluna her çıkana rastgele bir tokat atmak istiyordu… Karşıdan bakınca anlamsız ama diğer taraftan olanca ağırlığıyla yüreğinin, öfke dolu bir tokat!



Hissedebilmek için, yapmayı göze alabileceklerini düşündü. Düşündükçe koyu bir bulut karaltısı geçiyordu suratından… Hiç açığa vurmadığı ve asla vurmayacağını bildiği bütün iğrençlikleri yakıştırıyordu kendisine. Gözlerini kapatması yetmiyordu kaçmaya; öfkeyi kusmak yetmiyor, kendisine saldırmak yetmiyordu… Birilerinin ona saldırmasını bekliyordu umutla, birilerinin gerçek yüzünü görüp ona vahşice saldırmasını deli gibi istiyordu. Birilerinin ona, hak ettiğini vermesini istiyordu; ama hak ettiğini alma pahasına, ezilmeyi bile beceremiyordu. Böylesi bir lanet, üstün zeka ürünüydü.



Gözleri kapalı yürüyordu, çizgilere basmaktan nefret ediyordu ama, sadece kendi çizdikleri bu kurala değerdi. Etrafını çevreleyen sayısız çizgi, başkalarının onun adına çizdikleriydi ve yok sayılmaları imkansız göründüğü kadar ölüm kalım meseleseydi aynı zamanda. Onları yok saymayı öğrenmeliydi ve insanlara çarpmaya alışmalıydı. Güçsüz hissettiğinde sendelemeli, canı isterse yığılmalıydı yere… Sadece ne kadar pis kokacağını görmek için, sokakta kalmalıydı sayısız gece… Sadece yapabildiğini görmek için, gitmeliydi en bilinmedik yere… Sadece kendisine olan nefretini biraz daha bilemek için, “seni seviyorum” demeliydi tanımadığı bir fahişeye, “seni seviyorum fahişe!”



Kadın irkilerek uyandı ve yanında yatan adama baktı… Adam her şeyden habersiz uyuyordu. Kendi kendisine bir kere daha fısıldadı: “Seni seviyorum fahişe!”



Adam gözlerini araladı ve olanca ciddiyetiyle konuştu: “O işi bıraktığını sanıyordum…”