Seninle iki ayrı dünyanın iki ayrı çocuğuyuz.Fazlasıyla hırpalanmış ve sevgilerden malup çıkmışız.Ben kalbimi gözyaşlarımın tuzuyla yakan,bileklerini kendi bilediği bıçaklarla kesen bir şizofrenim.Sen sevgiye aç,ilgiye muhtaç bir mecnunsun.Sevme beni incitirim seni dedim ama dinlemedin.Kollarını açıp sarmak istedin benim deli gönlümü.Sorgusuz sualsiz kabullendin bendeki gel-gitleri.Ben en çok senin beni sevmeni sevdim.Seni de sevdim kendimce.Ama en çok da içimi kanatan acılarıma aşıktım.Sanki onlarla yaşıyordum.Onlar olmasa yok olacaktım.Geceler boyu hem kendime hem de sana ağlıyorum.Senin o pamuk kalbini avuçlarımdaki dikenlerle parçalıyorum.Git diyorum sana git kurtul bu katran karası sevdadan.Benden sana bir yaren olmaz diyorum.Kulaklarını tıkayıp hıçkırıklara boğuluyorsun.Ben git dedikçe sen daha çok bağlanıyorsun.Seni sevmediğimi düşünüyorsun.Ama bilmiyorsun ne yaşadığımı.Ben her gece bir hayal uğruna kendimden geçiyorum.Her gece düşümdeki hayalle seni acımasızca aldatıyorum.Senin hakkettiğin böyle bir sevgi değil.O yüzden gitmeni istiyorum.Beni çekip kurtaramazsın bu girdaptan.Ben çırpındıkça daha dibe batıyorum.Ellerimde tuttukça seni de en dibe çekeceğim.
Hadi artık git benden.Ben senin Leylan olamam.Seni o kadar sevemem.Sen bana tutundukça yanacaksın.Hadi git artık ister çöllere vur kendini ister kara sevdaya tutul ama yeter ki git benden.Ben seni sevmeden hastalıklı aşkımı sana bulaştırmadan sen git benden...