Gözlerinin koyu karanlığında kaybettim kendimi ilkin. Bu karanlık ki bir girdap gibi yüreğimi içine çekiyor. Bu girdabın çevresinde, büyük bir ummanda kaybediyorum kendimi. Henüz kendine gelememiş yoğun bakımdaki bir hasta gibiyim. Hissetmiyorum vücudumu. Ayılmak istesem de ne kadar, açamıyorum gözlerimi.

Ve bir gün bir gün buluyorum kendimi sessizliğin sesinden gelen lahutî bir sâdâyla. Gözlerimi açtığımda ıssız bir aşk rıhtımında buluyorum yürek gemimi. Yakamozların bana gülümseyen yüzlerinde ben çaresizce ağlıyorum. Bir çığlık ki bu rıhtımdaki ıssızlıktan mıdır? Korkuyorum sadece... Kalabalık bir ortamda annesini kaybetmiş çocuk gibiyim, boş gözlerle bakıyorum etrafa, ne kadar yüz görsem de aradığım yüzü bulamıyorum. Elimden bir şey gelmeyince Hakk’a iltica edip ağlamaya başlıyorum yeniden. Umudum kederli ve yorgun… Düşmüştüm bir garip sevdaya artık. Ama sen nerdesin ahu gözlüm?

Yine gördüm seni. Heyularımda aradığım güzeli… Rüyalarım sükuta boğuldu senin olmadığın bu sahillerde. Gözlerinin gölgesi yüreğimi kaplamıştı artık. Bu sevda kokan gemiyle kalbine demir atıyorum. Gayri içimde seni hissediyorum her lahza. Yüreğim o kadar benimsemişti ki seni bir an görmez olsa yerinden çıkacağı tutuyor. Dimağım ona emir veriyor, nafile… En azından intizar etse… Her yüzde seni her gözde senin kara gözlerini arıyorum çok defadır. Yorgun gecelerde dost biliyorum yalnızlığı kendime. Benim derdimi açacağım bir insanoğlu yok ki… Yalnızlık buraya da gelip beni en can alıcı noktadan, en amansız zamanda vuruyor. Bülbüllerin Gül’lere sınırsız sevgisiyle seviyordum seni. Aşkın esiri olmuştum belki… Şimdi bana eziyet ediyordu o dost bildiğim akşamlar.

Yoktun artık ahu gözlüm! Bitmedi içimdeki bu aşkın nârı. Sönmedi bu kor. Hâlâ bir kıvılcım bekliyor içimdeki bu bir mangal gibi tutuşan sine. Yanmıyor mu? Evet, yanıyor, yine de sevdalıyım. Me’yus değilim, olmadım hiçbir zaman. Gönül verdim sevdaya bu canım feda olsun! Hiç değilse gönlüm ferah-feza… Acın dayanılmaz farkında mısın?

"Yolların nakış nakış işlerken yüreğimde…
Özlem, hücrelerimin en uç noktasında yer buldu kendine.
Artık sonsuzluğa bir tutkuyla bakıyor gözlerim...
Ve artık üşümüyorum.
Üşümüyor bedenim.
Çünkü ayaklarım söz verdi beynime.
Hissettiği çaresizliği hissettirmesin diye…
Hissettiği çaresizliği hissettirmesin diye…"


İlhan KAPLAN