Onca sıkıntaya rağmen yüzündeki gülücükleri eksik etmiyeceğine söz vermişti kendi kendine.
Ağlamak yoktu artık.Hayat herşeyiyle güzel ve bir rüzgar kadar hafif gelmeliydi ona.

NEDENMİ?

Nedeni yoktu aslında .O koskocaman yüreğine sığdırablirmiydi aşkını.Tutabilirmiydi sözlerini.Yapablirmiydi gözlerini kapayarak ardına bakmadan çakip gitmeyi.
Sonu olmayan bir yoldu bu.Bir bakmışsın vaarsın bir bakmışsın yoksun.Ama yüreği yetiodu herkese herşeye .Düşüncelerini insanlara yansıtmak istesede onları anlamak ona zor ve ağır geliyordu.Bütün bedeni büyük bir kaya parçası taşırmışçasına artık yorulmuştu.Dili hiçbirşeye varmıyordu.Sadece tek düşüncesi vardı aklında.

GİTMELİYİM...

Ağır ağır adımlarla yola baş koydu.Ardına bakmadı.Sokakta yalnız kaldırım kenarında soğuktan donmuş bir kedi gibi ürkek ve çekingen şekilde gitti.Hayata artık başka sarılacaktı.Hayat ona taktıysada çelmelerini ,o ayağa kalkıp ben burdayım dicekti...
BEN BURDAYIM...