Senden nefret ediyorum demiştim sana. Senden tiksiniyorum, nefesini bile duymak istemiyorum demiştim. Senin kokun, beni esir almış, hapsetmişti benliğimi. Sensiz yaşayamıyor, seninle tam oluyordum sanki.

Aşk mıydı ? Yoksa alışkanlık mıydı ? Bilemiyordum. Seninle, bilinmeze doğru gidiyordum. Bana zarar veriyordun, görüyor fakat “ Hayır “ diyemiyordum.

Bir gün aklım başıma geldi. Senden ayrılma kararı aldım. Ayrılacaktım. Senin esirin değildim. Olmayacaktım. Kuklan değildim. Ben, iradeli bir insandım. O gece karar verdim. Ertesi gün, sen olmayacaktın artık hayatımda. O gece son kez buluştuk seninle. Son kez… Elveda dedim sana ama sessizce… Sesli söyleyemedim çünkü yine ikna edecektin beni yalan sözlerinle.

Ayrılığın ilk günleri çok koydu bana. Her an aklımdaydın. Her yerde senin kokunu alıyordum. Seninle olan hatıralarım canlanıyordu. Kahve içerken sen vardın. Yatmadan önce sen vardın. Kahvaltıdan sonra sen vardın. Yemekten sonra olman çok hoşuma giderdi. Bunları unutamıyordum. İyi ve kötü günler geçirmiştim seninle. Bunları unutmam çok zordu, biliyordum. Dayanmak zorundaydım. Dayandım. İradem bana yardım ediyor ve “ Hayır ! Gitmeyeceksin ona. O seni hasta ediyor. Sana zarar veriyor. “ Diyordu. Onu dinlediğimde, vazgeçiyordum sana koşup gelmekten.

Tam bir buçuk ay dayandım. Sonra bir gün yine o sahte gülüşün ve yalan sözlerinle kandırdın beni. Yine inandım sana. Koşa koşa geldim sana. Bir buçuk ayın hasretiyle sarıldım. Yine kandırmıştın beni. Maskeni takmıştın. Maskenin büyüsüne kapılmıştım.

Seninle aşkımız devam ediyor. Seni ölümüne seviyorum galiba. Dumanından çıkan zehre ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Ben de sana rol yaptım, ben de maske taktım. Tıpkı senin gibi… Seni seviyorum demiştim. Nefret ediyordum aslında… Nefret ediyorum senden sigara…