Soğuk bir rüzgar esiyor üstüme. Beni bilmediğim ıssız sokaklara sürüklüyor. Bir yandan ısıtıyor bedenimi, anlamsız esintileriyle. Bir yandan ise acımasızca hissettiriyor serinliğini içime kadar.Nasıl bir çemberdeyiz böyle. Herşey öyle saklı, öyle çok birbirinden farklı ki... Dönüp dolaşıp hep aynı noktada duruyoruz. İçimdeki duygular; her zaman dilimiyle ya çok değişiyor, ya dayeniliklere açılıyor. Bir türlü limana varamadı teknem. Fırtınalı gecelerde, kızgın dalgalarla boğuşuyorum. Bazen bırakıyorum herşeyi. Avuçlarımda biriktirdiğim en son kum tanesine kadar. Kendimi sarsıntılarla, en meçhul bir okyanusun tam ortasından buluyorum. Ufuklarda küçükde olsa bir kaç kaya parçası arıyorum. Bitti dediğim an kendini belirten, devam edecem dediğim an ise kaybolan kayalardan öyle sıkıldım yoruldum ki....
İnsan değil miyiz? Artık asla güvenmeyecem deriz, ama hep tutunacak bir dal ararız. Bitti deriz, ama hala adım atarız.Herşey sanki bir labirent gibi karmakarışık. Hep geri dönüşler arasındayız. Hayıtımda birkez olsun yapmak isteyipte, yapabildiğim bir şey olmadı. sebepsiz yere hep suçu birilerinde veya kendimde aradım. Suçlu olan KİM?
suç KİMDE? peki ya suç dediğim şey NE? Biz neyi arıyoruz ki bu hayatta? N eden hep gereksiz beklentiler peşindeyiz?Sonunda hepimiz birgün O’na döndürülmeyecek miyiz?
Korkuyotum... Ayağımın kaymasından, düşüpte kalkamamaktan, nedensiz yere insanları inciltip kırmaktan, benliğimden çıkmaktan korkuyorum.Pes etmekten korkuyorum Allah’ım...