Büyük bahçelerde koştum ben çocukken, içinde her türlü meyve ağacı olan. Annemin sevgi sözcükleriyle uyudum ben, babamın fedakarlıklarıyla büyüdüm.
Acı nedir bilmedim be, ben olana kadar. O büyük bahçeden ibaret sanıyordum tüm dünyayı. Herkesin annesi babası ve koştuğu bahçeleri var sanıyordum....
Gün geldi bahçeme bi yabancıyı soktum gizlice, tüm meyvelerimi toplayıp gitti. Paylaşmadı bile. Üstelik kırdığı herşeyide avuçlarıma bıraktı. O zaman anladımki herkesin benim gibi büyük bahçeleri yokmuş meyveleri olan, herkesin annesi yokmuş sevgi sözcükleriyle uyutan... ve herkesin benim gibi babası yokmuş fedakarlık yapmaktan kendin unutan....
Ben herşeye sahip olan bir insanım aslında. Biri gelmiş umutlarımı çalmış, biri gelmiş kalbimi kırmış ne önemi var...Benim kocaman yürekleri olan meleklerim var. Ama ne kötüki bunlara sahip olamayanlar beni üzüp üzüp gidenler. Bir bakıma acıyorum onlara, üzülüyorum...
Şimdilerde düşünüyorumda bu kadar isyan neden ? Bu kadar acı çekmeler...Herşeye sahip bi hiç olduğumu hissettiğimden mi ?
Koca bi yalan bu ! Dostlarım var benim ! En tahammülsüz anlarımda yanımda bitiveren. Hiç param olamamasına rağmen ben çok zengin bir insaım aslında. Her gece gözlerimi huzurla kapayabiliyorum mesela. Ya da öğrenimim adına büyük başarılar katediyorum.
Mutluyum aslında sadece bir yanımın eksikliği beni huzursuz eden. Ona herşeyimi sunacağım günü bekliyorum belkide. Kim ki o şanslı insan ! Eminm bu sayfaları okuyosa o sensindir ! Seni tanımama rağmen şimdiden seni çok seviyorum ve hoşgeldin diyorum hayatıma, HOŞGELDİN........


bi kaç yıl önce eşimle tanışmadan önce yazmıştım bu yazıyı şimdi büyük bi keyifle ona hitap ediyorum.....