Bugün ki yazımı özellikle ve dikkatle hazırlıyorum. Bir itham ve vedadır bu, bir hayata. İsmini anmaktan yorulmadığım bir geleceğe yönelikti her şey. Duyduğum ince bir nağmeye, bir yıldızaydı hasretim. Uslanmayan deli gönlüme olan isyanımın sustuğu yerdeyim. İçimde bir yerlerde saklı kalan bir ruhun çırpınışı gibi, hatıralarımda kalan ve kalacak olan bir kalbin durduğu anda, durmayan kalbimi koymaya geldim. Kalıcı bir sevdanın kanayan kabuğunu saklamaya…

Zamanın benden aldığını, bir gün geri vermeye tam da yemin ettiğim anda kaybolan hayatımı, yeni bir başlangıca sürüklüyorum, yoksunca. Şimdi her şey daha da yoksul kaldı. Ben yoksul kaldım bazı şeylere. Herkese dahil etmediğim kıymetlimin gidişine çaresiz kaldım, ağladım. Gitmelerden nefret ediyorum.

Dinlediğim parçalar gibi acı veriyor, yalnızlık, ah yalnızlığım! Kağıdımı bırakıp 1dk lık saygı duruşunda bulunacağım bir an değil, hayallerimin uçtuğu yerdeyim. Bir kağıt parçasının bu kadar canımı yakacağını hiç tahmin etmezdim, içine adını yazarken. Kendi içimde fırtınalar estiren bu isme şimdi binlerce kez teşekkür ediyorum, sonrası yok. Hayatı sevdim, aldığım nefesi sevdim, yazmayı sevdim, okumayı sevdim, her şeyden çok ben onu sevdim. Şimdi hissettiğim yokluğumu…

Unuttuğum çok şey olmuştur bu hayatta, zaman akıp geçiyor lakin ben bu kez yanıldım, unutamıyorum. Kimbilir belki de unutmak istemiyorum. 20 yaşındayım ve bedbah bir haldeyim. Bitkin ve mağrur…

Dinliyorum şimdi sessizliği, gözümde yaş kıdım kıdım birikmeye başladı. Adını zehir koydum bu kez, akmasın öldürsün istedim son defa. Ve ben, ben olmasın dedim bir an için. Yok madem, ben olmamalıydı dedim durdum. “Bana” karşı çıktım haykırırcasına! Anlamsız kaldığı için her şey, anladım ki her şeymiş. Gerçekmiş. Savunduğum gençliğimin bir an zayıf kaldığını hissettim bugün. Acıyı derinden bir kez daha çektim içime ve gözlerimden yaş gelene kadar, bırakmadım canımı yaksa da. Anı bıraktım bugün kendimden bir ağaç kovuğuna, bugünün kuruyuşu gibi. Benim onunla birlikte yok oluşu gibi… İçimden delirircesine yalvarmak geliyor hayata, ver geri mutluluğumu diye. Biliyorum, imkansızı istiyorum. Ama imkansız kavuşma mı olmalıydı sanki? İmkansız onu dönüşü olmayan bir yoldan döndürmek olmalıydı fakat, bekleme şansı bulunan yolda kaybediyorum.

İsterdim ki, ismi kulaklarımda bir ömür çınlasın, sesi benden yana kalsın. Ama gidişi canımı öylesine yakıyor ki. Şimdi dinlediğim parçanın sözleri gibi dileğim:

“Sen benim içimdeki büyük yangınların adı
Ben senin gecendeki mavi yada günümdeki sarı
Sen benim şehrindeki bütün sokakların adı
Ben senin yüzümdeki çizgi dünündeki anı
Hadi kalk gel bul bi bahane”

Hoşçakal adını aşk koyduğum insan ve hep sevilmen dileğiyle…