İnleyişlerin ve sızlamaların imlerde yankılanabileceğini erken bildim, yankılara pek evvelce kulak verdim. İnledim…

Sırlarına, haddime düşecek paydan daha fazlasıyla vâkıf oldum üstatların. Pek küçüktüm, yordu benliğimi, küçük bedenimi… Onların kucaklarında uyudum öğle uykularımı…

Kalbim daha küçücük yumruğumdan bile ufakken, uzun uzun kızıl saçları ve de sarışın hayalleri doldurabildim içine… Dar geldi onlara, terk olunmanın nârıyla islenip karardı kalbim… Bir daha aydınlanamadı, öylece daha nice yanışları bekledi…

Büyük amcalar ve de haylaz ağabeylerin oturdukları masalara sadece dışarıdan bakıp, genzimi yaktığım yıllar kısa oldu… Başımı kapıdan ilk içeri koyduğum anda, kocaman eller boynumdan tutup, altıma bir iskemle çektiler. Ayaklarım bile değmiyordu yere. Sonra en erken benim başım döndü, “Aslanım, erkek oldun” dediler…

Nağmeler, kendilerinin bile bilmedikleri sürgün yerlerine beni pek erkence yolcu ettiler… Beni kendilerine mahkûm ettiler. Boyumdan büyük türküleri sırtıma astım ben…

Zevkleri de gökleri de en erkeninden tattım. Arşın büyüsünden, yerin keşmekeşine gidip geldim defalarca, yaşımın bilmem kaç katı kez…

Bakın… Ben hâlâ olmazlardayım kocaman bir yudumunu içtikten sonra bile zamanın… Demek ki ben hâlâ en erkenlerindeyim hayatın. Demek ki daha çok afallayıp ve daha çok sonralarımı birer birer ilklerimle ikâme edecek, yaramazlıklarımı yaşlandığımda daha çok, daha da çok yaşlandığımda yapacağım…

Şahin ASLAN