Yaşlanıyorum galiba. Yaş kırkı geçince anlıyor insan bunu sanıyorum. Daha dün bahçede oyun oynarken bugün yaşlılık belirtileri olan saçlarımdaki beyazlar ve yüzümdeki kırıkşıkları gördükçe daha çok hissediyorum.

Bugün kendime çok güldüm, aynı zamanda da birazcık üzüldüm açıkçası. Kolay kolay her şeyi unutmayan ve kafamdaki programladığım plana göre hareket eden biriyimdir.

Yaklaşık bir haftadır, günümün hazırlıkları ile kafam meşguldü. Lisedeki sınıf arkadaşlarımızla kurduğumuz bir günüm var. Yaklaşık altı yıldır devam ediyor bu toplantılar. Bana göre değil aslında, günmüş, oturmaymış fakat samimi arkadaşlarla olunca pek sıkmıyor beni.

Bir önceki günümüzde, ben de dahil olmak üzere diğer arkadaşlardan bir tanesi hariç (Bir de ev sahibi) unutmuşuz, telefonla aranınca gitmiştim. O gün cep telefonuma not almıştım özellikle. Çünkü, bana geleceklerdi. Kafamda o sırada bir sürü kurgu da yapmıştım. Unutmaktan korkuyordum açıkçası. Ben unutmuşum ve gezmeye çıkmışım, sonra misafirler kapıya gelmiş, zil çalıyor ama Nermin ortada yok falan gibi…

Telefonuma da bakma gereği duymuyorum. Bayram sonunda gün yapacağım. Kafamda bir tek o var. Tatlı olarak, muhallebili pasta, tuzlulardan kıymalı açma börek, bir çeşit görümcemin bir tanesi yapacak, öbür görümcem de bir çeşit yapacak, bir de patates salatası yaptım mı menü tamam… Akşamdan başladım hazırlıklara. Sabahın erken saatlerinde kalktım. Evimi sildim süpürdüm. Sonra böreği açtım ve pişirdim. En sona da patates salatasını bıraktım. Eşim de görümcemlerin yaptıklarını aldı eve bıraktı ve mecburen dışarıya çıktı. Pazar günlerini genelde beraber geçiririz.

Bütün işlerim bittikten sonra saatime baktığımda, 13.30 olduğunu gördüm. O saatte hepsi gelmese de çoğu gelirdi. Sonra bir arkadaşımı aramaya karar verdim. Unuttuklarını düşünmüştüm. Sonra arkadaşıma telefonda ;

- Nerede kaldınız ? gelmiyor musunuz ?

- Nereye gelecektik Nermin

- E bana arkadaşım. Gün var ya !

- Nermin gün haftaya. Sen hazırlık yaptın mı yoksa ?

- Evet yaptım. Bir sürü şey hazırladım.

Arkadaşım gülmemek için kendini zor tutuyor onu anlayabiliyorum. Ondan önce kahkahayı ben bastım. O da karşıdan. Sonra izah etti. Bayramdan sonraki hafta denmiş. Ben haftaları ve tarihi karıştırmışım. Sonra beni üzülmesin diye ;


- Sen dolaba koy o yaptıklarını haftaya yeriz.

- Yine yaparım arkadaşım. Neyse hadi iyi günler

Dedim ve telefonu kapattım. Evde gülmekten kırılıyorum. Yaptığım şey hem komik hem de trajedi komikti. Neyse akşama başka arkadaşlarımızı çağırdık. Kahkahalar yükselecek gibi bu akşam…

Nermin’ in maceraları işte…