Şiddet, kapkaç, hırsızlık...
kalleş mayınlar...
kan gözyaşı ve ölüm...
Töre,terör ve feaodal zihniyet ...
Yetim çocuklar,dul eşler,yüreği yaralı anne babalar...
Cinayetler, herşeyin sahtesi...
İşkence gören kadınlar, çocuklar...
Ölüm, acı ve dehşet...
Gazetede, şehirde, karşı sokakta...
Artık her yerde...
Toplum olarak patlıyoruz.
Yıllardır süren birikmişliklerimiz,
Suskunluğumuz,
Taşıyor şimdi; kabına sığmıyor.
Sevgisizliğimiz şiddetle dile geliyor.
Örselenen ruhlarımızı, kırarak, yok ederek onarırız sanıyoruz.
Ve parçalanarak yok oluyoruz.
Neler oluyor bize?
Nasıl bu hale geldik?
Neden böyle kirlendik?
Diz boyu yoksulluğumuz,
Eğitilmemiş beyinlerimiz,
Büyürkenki baskılar,
Yetersiz ebeveynler,
Gittikçe yozlaşan değerlerimiz,
Sonra; çepeçevre bizi sarıp sarmalayan klişeleşmiş geleneklerimiz.
Bütün bunları yıllardır içinde saklayan toplum;
Kendini aktaramayan, konuşamayan, uzlaşamayan bireyleri ile elbette bir gün patlayacak.
Çünkü;
Korktukça; vuruyoruz,
Sevilmedikçe; kırıyoruz,
Başkalarını ezdikçe; güçleniyoruz,
Suçluluk duygumuzu, aşağılık komplekslerimizi bastırırken,
Hastalıklı tüm duygularımızı açığa çıkarıyoruz,
Ve sonunda;
Kendi evrenimizi yine kendimize dar ediyoruz.
Huzursusuz,
Mutsuzuz,
Savunma mekanizmalarımız sürekli tetikte...
Korunmaya ihtiyacımız var şimdi...
Ruhumuz dinginlik arıyor...
Panik içinde etrafımızı kollayarak ve korkarak yaşamak.
Nereye kadar acaba?......