’Şarkılar bir çığlığa sığınmaksa şimdi
Sonsuz bir yangın gibi
Sevmesem öyle kolay çekip gitmek
Yaralı bir kuş gibi’


Gözümün, gönlümün durağı, yavan günlerimin eksik yanı, ’ömrümün talanı’, ah’ım...
Yaslan arkana ve beni dinle, biraz anlatayım;

Birinci gün ölüyorum sandım
Nefesim kesildi, kulaklarım hiçbir sözü işitmiyordu
Gözlerim görmüyordu hiçbir rengi
İkinci gün biraz alışmaya başladım
Biraz daha az ölüyordum
Kanım biraz daha az çekiliyordu
Üçüncü gün ölmemeyi öğrenmeye başladım
Sabrım taştı, gözlerim renklere aşina olmaya...
Sonra tuhaf bir aydınlık kapladı her yanı
(Ama alışacağım, merak etme, üzülme, düşünme beni)

Hep bekleseydim ama özlemeseydim keşke
Hep sevseydim ama uzak durmasaydım
Hep kalsaydım ama uzak dursaydım
İnsan herşeye biraz alışıyor
Unutmak insanın en nankör yanı belki de
Unutulmak en acıtan yanı
Sevmekten yorulur mu hiç insan?

Yorulunuyormuş…
Adımlar git gide güçsüzleşiyormuş sevilene giderken
En dramatik sözler söyleniyormuş ayrılırken
İstemeden…
‘Kendine iyi bak’ ların ardına gizlenen gözyaşları
Yazmayacak, hiç aramayacak olmanın vicdan rahat(sız)lığı…
Sigara üstüne sigara yakacağını bilmenin üzüntüsü….

Giderken kendini de alıp götürse keşke giden herkes!
Götürmüyorlar, gömmüyorlar kendilerini
Hani yoktun, hani ölmüştün diyorum, neden aklımdasın ki hala?
Neden su gibi akıp gitmedin ömrümden, su akardı hani?
Akmıyor, acıtıyor ruhuma değdikçe her zerresi…
Şarkılar dokunuyor be! Şiirler sızlatıyor!
Gözüm gördükçe gönlüm alışmıyor kimsesizliğe…

Uzak ol diyorum, yeter ki hep iyi ol, o da olmuyor!
Ne uzak, ne iyi, ne yakın, ne iyi, ne yok, ne iyi, ne var, ne iyi…
Dualarının her hecesinde adım geçecek, biliyorum.
İyi olmaya inan çabalayacağım... Seni üzmek ister miyim ben hiç?
Anneciğim de iyi merak etme, herşey yolunda yani...


Birazdan hep yaptığım gibi
Toplayıp umudu, güvercinlere yollayacağım..
Haber göndermeyeceğim Yar’e, üzüleceğim, sadece oturup adam akıllı kahrolacağım….
Hakkını vereceğim haksız sevgilerin, hüznün, med-cezirin…
Bugün Şeb-i Yelda’da en hazin ayrılığı anlatacağım ay’a…
Elvedalara sakladığım merhabaları yanımda götüreceğim…
Yoksan, kabimi de alıp güneşe koşacağım, yalvaracağım…
Sitem edeceğim bahara, yaza, ayaza, sensiz geçen herşeye…

‘Ağlayacağım, ağlayacağım, yeter ki gül sen’ çalacak yine kulağımda
Dinle! Dinle! Dinle!


//...İşte gidiyorum
Birşey demeden
Arkamı dönmeden
Şikayet etmeden
Hiçbirşey almadan
Birşey vermeden
Yol ayrılmış, görmeden gidiyorum

Ne küslük var ne pişmanlık kalbimde
Yürüyorum sanki senin yanında
Sesin uzaklaşır herbir adımda
Ayak izim kalmadan gidiyorum

Gerdiğin tel kalbimde kırılmadı
Gönül kuşu şarkıdan yorulmadı
Bana kimse sen gibi sarılmadı
Işığımız sönmeden gidiyorum...//





Çünkü;

‘ayrılıklar da sevdaya dahil, çünkü ayrılanlar hala sevdalı’






fulya/aralık2010