Satır aralarında saklı anlatmaya çalıştıklarım.Her cümlenin arasına sıkıştırılan virgülde,her cümlenin sonuna konan noktada
saklı anlam yüklemeye çalıştıklarım.Lakin hayat elini vermiyor.Okuduğum kitapların da anlamı yok.Nerede onca öğrendiklerim ?
Oysa öyle güzel anlatacaktım ki hislerimi.Duygularım kör,dilim lal oldu söyleyemedim.Kırık kanatlı yollardan geliyorum sebepsiz.
Tarifsiz acılarıma ortak yıllarım.Hep ben mi yenileceğim,hayat elini vermiyor.Düşe kalka onca yıl yaşadım.Ne çok kaybettiklerim var
kazandıklarımda ve ne çok kazandıklarım var kaybettiklerimde.Yine de mutsuzum yine de çaresiz.Yorgun suların içinde yoğrulup
yılgın yollara sürgün yüreğim !Hayat öyle acımasız ki elini vermiyor.En sevdiğim oyuncağımda kırıldı.Çocukken babam almıştı.
Yıllar var ki atamadım,çocukluğumun izlerini taşırdı.Şimdi savunmasız,çocuk yanımda terketti beni.Avunduğum düşlerimin
kıyısından attı beni.Şimdi büyüdüm anne! Özlemin silik hatıralarını canlandırdı yüreğim.Titreyen dudaklarımla son kez yalvarıyorum sana
tut elimden anne.Hayat elini vermiyor.Şimdi büyüdüm anne korkuyorum yalnızlıktan,karanlıktan,ellerim kan revan içinde
dudaklarımda sessiz bir ıslık.Gözyaşlarım laleli yalnızlıkta.Tut elimden anne ,şimdi büyüdüm ama senin yanında büyümedim anne !
Hayat elini vermiyor,sen ver anne !