İnsanın delirmek için bir bahaneye mi ihtiyacı var yoksa sadece yalnızlığa mı? Yoksa insan kalabalıklar içinde yine kendini kaybedip,delirebilir mi? Hiç bir yere ait olmama daha doğrusu olamama yada kendini başka bir gezegendenmiş gibi hissetmek,kendine bile yabancı olmak,kendini tanıyamamak delirmenin ilk adımlarından biri midir?Veya her insanoğlunun gizlice yaşamak zorunda kaldığı bir durum mudur? Veya bu bahsettiklerim büyümenin getirdiği karmaşıklığın ta kendisi midir? Ve insanoğlunun aciz çocuk ruhu ve beyni bu durumu tam kavrayabilmiş değil midir? Bu soruların yanıtı kimdedir?
Ben kendimde bulamıyorum.Madem öyleyse kimden yardım almalı? Veya yardım alınmalı mı? Veyahutta tanrının yine büyük bir oyunuda ben bu oyunun kurallarını mı anlamaya çalışmalıyım? Ya da bu oyuna dahil olmadan seyirci mi olmalı veya da fasülyeden mi katılmalı bu oyuna?
Ne yapmalı yani kısaca? Susmalı mı yani veya da delicesine haykırmalı mı bu sorulara cevap bulabilmek için? Veya da bazı söz yazarlarının dediği gibi "avaz avaz susmak" mıdır yapılması gereken bütün zorluğuna rağmen?
Bunlara bir cevap buluyorum sadece o da "BİLMİYORUM"
17.11.2010