Çerçevesi el işlemesi ağaçtan oyma bir aynaydı.
Hurdacının bahçe duvarına yaslanmış yorgun ve hüzünlüydü. Artık ölüm darbesini almış, can çekişiyordu. Aynanın yeni sahibi, eski sahibinin torunuydu.

Kızgınlıkla fırlatılan bir telefonmu kırmıştı? yoksa yenisi alındığındanmı kırılmıştı bilinmezdi?

Kırılıp dilim dilim çatlamış can çekişiyordu.
Satılmıştı hurdacıya ve son durağında çerçevesi para eder diye bekliyordu.....
Dikkatlice baktım, çerçevesi zamanın usta ellerinden özenle yapılmıştı. Ustanın tuzlu alınteri hala ağacın damarlarında gizliydi.

Sekiz on parça çatlakların her birinden kendimi değişik açılardan görüyordum.

Yaklaştım yorgun aynanın çatlak diliminden birine dikkatlice baktım.

Gördüklerim;
Bir çift yürek, sonsuz güzellik ve aşk vardı.
Bir başkasına baktım, coşku vardı, heyecan vardı, güven ve sevinç vardı.
Bir başka çatlak diliminde, nemli gözler, mutluluk ve huzur vardı.
Ya o küçük ince ve aynayı boydan boya ikiye ayıran kırık dilimde, yağmur, kar, sis, hatta birazda pus vardı.
Başka bir dilimde hırs vardı, kin duymanın nefreti vardı.
Bir başkasına baktım, öfke ve gözyaşı kan vardı.

En küçük kırık parçada, fırtına gibi yaşanmışlık, buz damlası gibi bitiş vardı.

Bir başkasına baktım ölüm ve son vardı.

Tıpkı uyanır gibi kendime geldim, ve kırık aynanın karşısında sadece ben vardım...

Mehmet Kaya