Sahil gibi hissediyorum kendimi; kayalar var üzerimde ağır, sert kayalar, hasretim olsun bu kayalar, siz de denizim olun benim. Sizinle tamamlanır hayatım. Şu an çekildiniz kayaların üzerinden, ne güzel örterdiniz onları...

İşte çok belirginler artık sanki gittikçe daha da çoğalıyorlar. Halbuki siz varken görünmüyorlardı, şimdi ürkütüyorlar beni. Bu kayaların üstünde bulutlar, bulutlar gözlerim olsun. Gözlerimden akan yaşlar da yağmur, hiç yağmur yağmuyor denizim, bulutlar çok sıkıntıda. Sanki akıp gitse yağsa sizde yaklaşacakmışsınız gibi geliyor bana, ağla diyorum kendime çocuk gibi ağla, hıçkıra hıçkıra...

Ağla ki yağmurun yağsın. Yağmurun yağsın ki denizin taşsın kapatsın o kayaları, korkutmasın seni. Gelsin denizin geri. Olmuyor, olmuyor hırçınlaştı bulutlar kayalardan başka birşey görmez oldu. Halbuki sürekli aramakta denizini bir kere görse bembeyaz olacak tekrar.

Arada sis geliyor kapatıyor tamamen bulutları. Vazgeçiyorlar aramaktan, sonra bir anda güneş doğuyor, tekrar görüyor, farkediyor denizin yokluğunu, derinden hissediyor. Ama yağmuru hâlâ yağmıyor... Sadece bekliyor, zamanın geçmesini. Bekliyorum sizi denizim, sahil kupkuru kaldı. Yok olmaktan korkuyor... :(