Bundan seneler önce düzenli olarak dinlediğim bir radyo programı vardı... Programcı hep iyilikten, pozitiflikten ve güzelliklerden dem vuruyordu sohbetlerinde. O kadar etkileniyordum ki, hayat tarzım da bu doğrultuda oluşmaya, düşüncelerim bu yönde yoğrulmaya başlamıştı. İnsanlara elimizden gelen/gelmeyen her fırsatta yardım etmemizi istiyordu. Ufak ama ufak bile olsa insanların hayatının zor anlarını basit çözümlerle tatlandırmamızı, renklendirmemizi ve yüzlerini gülümsetebilmemizi istiyordu. Elimden gelen/gelmeyen her şeyi yapmaya çalışıyordum, iyilik adına... Büyük şeyler değillerdi, ufak tefek iyilikler, yardımlardı...
En çok yaşlı ve çocuklara dayanamıyordum. Birine bisiklete binmeyi öğreterek, birine gençlik anılarını iştahla anlatmasını dinleyerek, birine otobüste yer verip, birinin elindekileri taşıyarak...

Bir gün programcı bir harekat başlattı; ’iyilik harekatı’
Çok masum ve bir o kadar da zahmetsiz bir istekti bu. Dinleyicilerinden istediği, ufacık kağıtlara söylediği o cümleyi yazıp, geçtiğimiz her yere, hiç tanımadığımız insanların ellerine, o ufacık kağıtları sıkıştırmamızı, bir anlamda ayak bastığımız her yere izimizi ve iyilik dileğimizi bırakmamızı istiyordu. Bir kaç insanın bile hayatını, bakış açısını değiştirebilirsek, onlar da az da olsa bir iz bırakabilirsek, bunun en büyük kazanç ve en büyük iyilik olabileceğini söylüyordu. O cümle şuydu;

’Bir İyilik Yapın, Güzelliklere Sebep Olun, Bir Daha Vaktiniz Olmayabilir’

Kendimi öylesine kaptırmıştım ki bu iyilik harekatına... Ufacık kağıtlara yığınla bu cümleyi yazmıştım. Sokağa çıkarken ceplerime dolduruyordum kağıtları ve söylediği gibi geçtiğim her yere izimi bırakıyordum...
Otobüste, metroda, koltukların aralarına sıkıştırıyordum, bazen hiç tanımadığım insanların yüzlerindeki şaşkın ifadeye aldırmaksızın notlardan ellerine bırakıp, yoluma devam ediyordum..
Uzun bir süre böyle devam etti, inanıyordum ki insanlar iyiliği sonradan da öğrenebilirdi ve ben buna sebep olabilirdim. Bu bana kendimi öyle iyi hissettiriyordu ki... Bir insanın hayatında ufacık bir güzelliğe vesile olma fikri gerçekten müthişti..

Bir gün yanımda arkadaşlarımla Kızılay da, onların tuhaf bakışlarına aldırmaksızın ufak kağıtlarımı insanların eline tutuşturuyordum yine. Yorgun bir günün sonunda, azalan kağıt depomla eve dönmek için Karanfilin önünden geçiyorduk... Güzel yüzlü bir kız elinde benimkilere benzeyen kağıt yumaklarıyla Karanfil Pasajı’nın önünde dikilmiş bir şeyler tutuşturuyordu insanların eline.
Ben artık öyle yorgun düşmüştüm ki, kağıtlar cebimde olmasına rağmen kimseye vermiyordum. O kızın önünden geçtik. İlk başta bir mağazanın veya bir firmanın reklamını yaptığını düşündüm, çok da önemsemedim. Sonra birden aklıma benden bir tane daha olabileceği fikri geldi. Radyoyu dinleyen bir tek ben değildim ya! Hemen döndüm, kızın yanına koştum. Cebimdeki kağıtlarımdan bir tane çıkardım.

-Acaba bir tane de bana verebilir misiniz elinizdekilerden? dedim.

Kız sıcacık gülümsedi;

-Elbette, zevkle dedi.

Aynı anda bende ona elimdeki kağıdı uzattım.
Aynı anda okuduk, aynı cümlenin yazılı olduğu kağıtları...
Aynı anda yüzümüzü kaldırdık birbirimizin gözlerine baktığımızda onun gözleri ışıldıyordu, eminim benimki de... İşte benden bir tane daha, karşımda duruyordu...
Sanki yıllar önce kaybettiğim bir yakınımı bulmuş gibi sevinçli ve heyecanlıydım.. Birden ani bir refleksle sımsıkı kucaklaştık. Dakikalarca sarıldık birbirimize, gözlerim doldu, çok duygulandım. Hiç tanımadığım bu sevimli kız, sanki benim kardeşimdi.. Evet kardeşimdi. Aynı amaç için uğraşıyorduk. İyilik için...
Etraftakilerin manasız bakışları eşliğinde, bizim için çok manalı o an, kendimi bu güzel karşılaşmayı yaşadığım için çok müteşekkir hissettim...
Bu muhteşem bir karşılaşmaydı ve eminim tesadüf değildi!

Sanırım iyilik hala yaşıyordu, birilerinin içinde, birileri için....


fulya...