0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
609
Okunma
Masmavi gök yüzünü, yüreklere ferahlık veren sabah güneşini sanki hiç bırakmıyacakmış gibi hapseden gecenin karanlığı, içimdeki buhrana yaltaklık yapıyordu. Bunu hissediyordum. Henüz yenmeye gücümün yetmediği ve beni meçhuller kuyusuna atan bu karanlığa hakaret yağdırıyordum nefsimden. Sevdiğim ve sevmediğim, herşeye veya herkese, lanet okumak geliyordu içimden. Tek başına savaşıyordum nefsime, şeytana ve gecenin tetikleyici karanlığına karşı. Fark etmeden yaklaşıyordum çoğu insanın yaşadığı ama anlatmaya vakti kalmadığı o sessizliğe. Varmak istiyordum! hayatın koyduğu ve herşeyi susturacak o son noktaya, kimseye anlatamasamda, anlamak istiyordum.
Mustafa Yadigar
