Nicedir birikmiş özlemleri sunuyorum,
Ahşap eski bir pencereden mor dağların eteklerindeki dumanları izliyorum. Veda eder gibiyim şehrime,
Üzüntüsünü belli eden bir menekşeden farkım yok gibi, içim aptal eski bir radyodan çıkan hırıltı gibi boğum boğum. Güneşin batışına ramak var gibi, bu gece son akşamım olacak, o koyu gri bulutların aslında tozpembe olmasını elbette istemezdim herhalde, çünkü o zaman ergenliğin pis sivilceli hali ve içimdeki volkanik platonik aşkla kurduğum masallar vardı.
Hepi bok püsür hikaye.

Şimdi sırılsıklam olacağımın alarmını veren gök gürültüsüyle ıslanacağım.
Ne kadar salakça çünkü şimdi o çocuğu düşünüyorum. O geri zekalı hergeleyi. İnsanın gözlerine o kadar iyi bakardı ki içinize girecek ve size oldukça güven verecek gibi. Üşüyorum, aklım başıma geliyor galiba, her şey siliniyor dostum, vücudumdan tüm masallar akıyor.
Kendimi newyork’taki özgürlük heykeli gibi hissediyorum, bu yağmur göz yaşlarımı da götürüyor…