Küçükken beni bayram heyecanı sarardı.Elbiselerimi akşamdan hazırlar başucuma koyardım.Sabah olsada elbiselerimi giysem büyüklerimin elini öpsem diye sabırsızlıkla beklerdim.Erkenden annem beni yıkar saçlarımı tarar yatırırdı.Ama ne mümkün uyumak içim içime sığmazdı uyku tutmazdı ki beni.Sabah olunca yüzümü yıkar hemen üstümü giyer,annemin babamın ellerini öper harçlık alırdım.Sonra gezmelere giderdik.Aile büyüklerimizi ziyarete ederdik.Öyle mutlu olurdum kı hele bide cebime harçlık koyan olursa sevinçden göklere uçardım.Bayramlar hiç bitmesin isterdim.Ama büyüdükçe bu duygular yavaş yavaş yok olmaya başladı.Artık eskisi gibi değilim.Bayram geceleri bile yorgunluktan uyuyakalıyorum.Başucumdakı kitaplardan dosyalardan elbiseme yer kalmıyor.Öncekı gibi erkendende kalkamıyorum biraz uyumak istıyorum.Sonra annemin sesiyle uyanıp onların ellerini öpüyorum.Tabi artık harçlıkda alamıyorum.Çocukken harçlıklarımı sayar hesaplardım mutlu olurdum şimdi ise işle ilgili hesaplar yapıyorum ama öncekıler gibi mutlu olamıyorum.Zaman geçtikçe insanlar küçük şeylerden mutlu olmayı unutuyor.Günün stresi,yorgunluk,sorunlar hepimizi yıpratır hale geldi.Çocukken çok güzeldi hiçbirşey sorun olmazdı.Bütün yük ailemizdeydi.Ama büyüdükçe yükler bizim omuzlarımıza binmeye başladı.Keşke hep çocuk kalsaydım dıycem ama bılıyorum bu ımkansız buyüzden en iyisi bizler içimizdeki çocuğu yok etmeyelimki hayattan tat almaya devam edelim ve neşe dolu sabahlara uyanabilelim....(Buarada herkesin bayramını kutlarım)