Sert sert bakarken bir yandan ağlıyor,bir yandan anlatıyordu:
-Bugüne kadar iyi kötü idare ettim.Kimseye kaşının üstünde karan var dedirtmedim.Ama
artık bu yaşam çekilmiyor arkadaş! Paranın alım gücü düştükçe,eve alınan sebze -meyve
azaldıkça yirmi yıllık eşim bile bana ters ters bakmaya başladı.Hele çocuklarımın haklı istekrini yerine getirememem beni adeta deli ediyor.
Bakkala aldıklarımın parasını veremedim.Adam,haklı olarak borcunuzu ödeyin ondan son-
ra alın demiş.Ev sahibine gözükmemek için gece birde eve gitmeğe başladım.Konfeksiyon-
cunun önünden geçmeyeyim diye yolumu değiştirdim.Yok arkadaş yok,ay başının gelmesi-
ni istemiyorum.Çocuklarımın haklı isteklerini ay başında alırım diye geçiştirdim.Üç gündür
de çocuklar uyuduktan sonra eve gidiyor,onlar uyanmadan evden ayrılıyordum.Bugün
benden erken davranıp kalkmışlar.Kahvaltıyı birlikte yaparken büyük oğlum Murat:
-Baba ayakkabımın altı hepten koptu.Bugün okula gitmeyeceğim.
Kemal:
-Baba,söz vermiştin ay başında çanta alacaktın.
Gül:
-Babacığım!Arkadaşlarım okula para getirip bir şeyler alıp yiyorlar.Sen bana hiç harçlık
vermiyorsun.Demişti ki telefon çaldı.Baktım üniversitede okuyan kızım Neşe:
-Baba ,param bitti.Acele üç yüz lira gönder demesin mi!Dünyam başıma yıkıldı.Bayılmı-
şım.Ayıldığımda eşim ve çocuklarımın hepsi ağlıyordu.Canımı dışarı zor attım.Yirmi yıllık
hizmetin karşılığı bin lira.Bozdur bozdur kullan...Dert bir deyil ki.Delik büyük ,yama
küçük...Ben ağlamayayımda kimler ağlasın?
Ağlayan haklı,ağlatan sorunlar haklı,çocuklar haklı.Peki haksız kiiiiimmm?

Müfit AKSAKAL
(Yeni Tirebolu,1986)