Çocukluğumuzda hemen hepimiz duymuşuzdur büyüklerimizden;fazla sevgi tez ayrılık getirir derlerdi.Ne demek istediklerini anlamamıştım,hiç olurmuydu öyle şey,bir birlerini çok sevenler neden tez ayrılsınlardı.Ayrılmak,küsmek,yaşamı birbirine ızdırap vermek için sevilmezdiki.Aşk,acı çekmektir,umutsuzluk denizlerinde boğulup,vuslat bulutlarında uçmaktır,bunu bilirdimde kavga etmeden,hatta tartışmadan,bırakalım yüzyüze bakmayı zorlaştıracak söz söylemeyi,konuşmadan nasıl ayrı düşer sevdalı bir yürek...Bir açıklaması olmalı,ama yok...

Kadın’ca bir kaprs mi? olabilir mi? Bu ayrı düşmenin nedeni.Yoksa benim aculluğum mu?Bilmiyorum...Olamaz diyorum kendime,’’benim sevdiğim kadın’’ kişilikli,kimliği oturmuş,kendi düşünceleri olan,ayakları üzerinde duran,Tanrı’nın yer yüzüne hediye olarak sunduğu KADIN gibi bir KADIN.

Halbu ki ne güzel ne kadar mutlu bir yirmi gün yaşamıştık.Kol kola,el ele,göz göze yaşanan yirmi gün...Şimdi bana yaşamının geri kalan kısmını senden alacagız,o yirmi günü yeniden yaşamak istermisin deseler,hiç düşünmeden kabul ederim.Onsuz yaşanacak yılları, O’nunla yaşanacak yirmi gün’e degişmem.Kokusunu içime çeke çeke,ellerinden tutup gezmedikten sonra,iki gönülü bir bedene sığdırıp tek vücut olamadıktan sonra,tek bedene bürünüp bulutlarla arkadaş olamayınca neyime yarar yaşamak,nefes almak ise eğer yaşamak,bedenim de değilse ’’CANIM’’ neyime yarar o nefes benim...