Ruhum deprem yaşadı..
Ama beynim ve bedenim de enkaz altında kaldı..


İmdat çığlıklarım önce, yankılanıyor enkaz altında..
Yüreğimden kopan çığlıklar, taş yığınlarına çarpıp yeniden bana dönüyor, hava ile buluşamadan…

Sonra susuyorum.....................

Ufacık bir ışık buluyorum..
Sürünmem gerektiğini biliyorum..
Ama sürünmek istemiyorum..
“Pes et” diyor beynimin sesi yüreğime..

Yorgun bedenime bakıyorum son kez..
Benim en güvendiğim “beynim” vermişse bu kararı…
Uymam gerekir..
Diyorum..

Ve kapatıyorum gözlerimi..
Kalbimin sesini dinliyorum..
Oldukça kızmış gibi..
Ama müthiş sessiz çalışıyor..
Sanki beni rahatsız etmek istemezmiş gibi..

Ruhum, bu anda bile hınzırlık peşinde..
Lafa tutuyor beni..
Aklı sıra uyumama izin vermeyecek..
Kalbim fırça atıyor O’na..
“Sus! ilk kez PES etti” ... Diyor!..
"Bırakalım uyusun, uyanmasın bir daha.."

Ruhumun haricinde hepsi söz birliği etmişler…
Gidişimi istiyor gibiler..
Uzaktan, çok uzaktan, sevdiğim bir müzik sesi yayılıyor tüm enkazın altına..
Serseri ruhum dansa kaldırmak istiyor bedenimi..

VE ‘sanki’ içkiyi fazla kaçırmışlar gibi salınarak
eğiliyor ve “istersen dinle nağmeleri” diyor!..
Dinliyorum..
Şarkının sözleri tanıdık gibi sanki..
Mırıldanmaya başlıyorum..

Ben mırıldandıkça, ‘beni bana döndüren’ şarkının sözleri, güç katıyorlar yeniden benliğime..

Ve çıkıyorum bir kez daha, hiç istemediğim halde enkaz kalıntılarının altından.. Semra KILINÇ