Uzunca bir vakitti. Ümitler artık alışılmış bir umutsuzluk, heyecanlar, genzi yakan bir olağanlığa değişmişti yerini. Artık bahar yoktu. Yazlar yakmıyor, kışlar üşütmüyordu. Çiçekler açsa da, kokuları gelmiyordu. Elde kalan yalnızlıktı. Ahhh, başımın belası! bir rahat bıraksaydı… Yalnızlıkla aramıza giren tek şeydi, yalnızlık… Artık alışılmıştı, acıtmıyordu… Huzur yoktu, mutluluk… hıh! o da neydi?.. Unutulmuştu,.. yıllar olmuştu.



Bir geceydi.

Masmavi bir gece..

(Belki rengi veren algımdı... bilemiyorum… )

Gece maviydi, kimseler yoktu.

Yalnızlık vardı

O da gitsindi

Şiirler vardı, şarkılar vardı

Can yakıyordu gece leylak ve karanfil kokuyor

Gözler solmuştu

Bir melek göründü Bir’den Bir’e

Şavkı vurdu ay misali geceme

Dedi bana "mavi sensin kaybetme!"

Gözlerime değdi işte o gece

Maviliği anlattı hece hece

Elimden tuttu, gözyaşlarımı öptü

"Ben" dedi "gördüm seni Taaa uzaklardan.

Sana geldim, sona belki de

Al beni sakla göğsünde"



Sonra sonra işte…. Sonra aydınlandı gece. Meğer yaz gelmiş, meğer çiçek açmış, meğer kokmuş buram buram… Meğer yazlar yakıyormuş be!.. Masal böyle başlar, Nasıl sürer bilinmez…

Gökten üç elma düşer sonra...

Sonra?..





Aze Ayşe GÖKKAYA