Küçücük bir vurmayla açtım gözlerimi hayata...Belki biraz ağladım, belki hiç susmadım. Cıılz bir hıçkırık ve akıl almaz gülücükler...Kendimi buldum küçücük bir kucakta... Gülmeyi, düşünmeyi, konuşmayı isterdim o anda... Belki benimle birlikte, başka yerlerde gözlerini açan küçücük gözler, minicik yürekler vardı. Farklı farklı hayatlara araladık pencerelerimizi... Yeri geldi hıçkıra hıçkıra ağladık, yeri geldi mutluluktan avazımız çıktığı kadar bağırdık.

Kendimi anlatmak için bazen geç kaldım bazen de yarı yolda kaldım.En iyi sırdaşımdı gözyaşlarım... Kimi zaman omzunda ağladım hayatın, kimi zaman arkasında kaldım zamanın... Bazen annemin gülüşünden, babamın ise sıcak bakışlarından bir parça tebessüm kazandım. Bazen de onların sessiz çığlıklarına şahit oldum. Hani derler ya: ’başkalarının mutluluğundan kendine pay çıkaran insan en mutlu insandır.’ diye. Bende kendi mutluluğumdan çok başkalarının mutluluğunda buldum kendimi. Başkalarını mutlu görmek bende mutluluğu daha iyi ifade etti. Onlarla ağladım, onlarla güldüm. Her şeyimi onlarla paylaştım. Kimisi üzüntüsünden bana kızarak tepki verdi, kimisi ise ağlayabilmem için omuzlarını ödünç verdi. Biliyorum istediklerim bunlar değildi benim Yeni bir hayat istedim hep dertsiz, kedersiz, üzüntüsüz... Gülmeyi istedim, gülerken içimdeki birinin beni yargılamadan arkasına bakmadan çekip gitmesini... Üzerinde gözyaşı bulundurmayan yeni bir yaprak olmak istedim. Aslında tek istediğim mutsuzluğu yok etmekti.

İnsan mutlu olmayı ve tabi yanında mutsuzluğu da kendi seçer. Eğer mutsuzluk mutluluğun yanında hayatın bir parçasıysa kendini mutsuz hissetmeye ve keşkelerle yaşamaya gerek yok. Ama herkes diyordur, buna bende dahil..KEŞKE HAYAT MEKTUP YAZMAK GİBİ OLSA HER YANLIŞ YAZILDIGINDA BURUŞTURULUP ATILSA BİR KAĞIT MİSALİ... Ve her sayfaya yeni umutlarla başlansa geleceğe... Umutsuzluk, mutsuzluk ve karamsarlık yok olsa yerine mutluluk kalsa...


Hazel YALÇIN
01/11/10