Gecesini aydınlatan bir ay eksik burada, gündüzünü ısıtan güneş eksik,
Mavilikleri sonsuz bir deniz eksik adı konulmamış...
Unutulan ya da hatırlanmak istenmeyen mazinin meskeni olmuş adımlarımın gidip geldiği yolları buranın. Güneşin yakıp kuruttuğu umut sayfaları olmuş bahçemizdeki ağacın yaprakları...
Kelebeğin ömründen kısa sürüyor bende mutluluk. Nice kargaların ölümünü görmüş acılar yaşamışım yokluğunda. Daha fazla düşünmek biraz daha olsun yaşatmak için içimdeki seni daha fazla acı çeksem de günden güne kendimi öldürmüyorum...
Zaman dinler mi beni? Durur mu en güzel anında? Seviyorum desem onu, bak inatla içimi kavuran bir umutla bekliyorum birkaç sözünü duymak , bir kez olsun görebilmek, hissetmek için sıcak tenini her şeyden vazgeçtim desem anlar mı? Ne kadar saçma değil mi, oysa beni sen bile anlamadın...