Evet. İzmir’i çizememiştim fakat yazmıştım. Cümlelerime anlatmıştım İzmir’i. Çiziklerime, kara kömürüme anlatmakta zorlanmıştım belki de. İzmir’in insanlarını, kordonunun güzelliklerini, falcı kadınların uydurma fallarını ve denizin kokusunu… Bunların hepsini harf, harf cümlelerime anlatmıştım.
Sırtımdaki rulo çantası ve içindeki resim kâğıtlarıyla İzmir’in sokaklarında yürüyordum her gün. Resim çimek için sürekli Karşı yakadaydım. İskelenin orada, denizin kokusunu çekerek her gün bütünleşiyordum İzmir’le. Oturmaktan sıkılmaya başlamıştım artık. İskele boyu yürümek için fenere doğru hareketlendim. Sahil kenarından karşı tarafa baktığınız zaman, Konak bütün ihtişamı ile sislerin arasından görülebiliyordu. Bankayı geçmiştim. Farkında değildim. İzmir de olup da büyüsüne kapılmamak…
Birazda ilerledikten sonra kaldırımın üzerinde, yaşlı denmeyecek kadar genç bir adam yaptığı yağlı boya tuvallerini satıyordu. Ama sokaktan geçenler sergideymiş gibi yalnızca izleyip geçip gidiyorlardı. Tuvalin bir köşesinden mutluluk alan, onu hisseden yoktu. O bakışlarda göz dolgunluğu içindi belki de. Çok güzel bir tuval beğendim. Adama yaklaşarak:
“ çok güzel çizmişsiniz. Elinize ve kaleminize sağlık” dedim.
Adam:
“Sağol kızım” dedi. “ görünüşe bakılırsa sen de çizim yapıyorsun sanırım.”
“ evet, bende çizim yapıyorum. Ama henüz tuvale bile dokunamadım” dedim.
“ zamanla” dedi. “ her şey zamanla mücadele edersen güzel olur kızım” dedi.
Çok doğru söylüyordu. İzmir’ de ve zamana karşı mücadele etmek.
Biraz duraksadıktan sonra adam bana:
“ bak kızım. Burada bende insanlara sanatı sevdirmek için bir sergi açmış durumdayım. Amacım tabiî ki ticaret değil. Biraz olsun insanlara sanat duygusunu aşılayabilmek.”
Evet, insanlara bir şeyleri benimsetmek gerçekten zordu. Ama adam orada her gün bunun için çabalaşıyordu. Sonra devam etti.
“ama kimse sanattan anlamıyor. Dönüpte bir gün biri resmim hakkında bir şey sormadı.”
Adam çok haklıydı beklide. Bende tuval satın alamamıştım ama resmini sorup sohbet etmiştim. Her insan sanattan hoşlanamaya bilir. Sanatçılar için değerli olan, ilham kaynağı belki de biz insanların yorumuydu. Biraz daha sohbete devam edersem derse geç kalacaktım. Adama iyi günler dileyerek yanından uzaklaştım. Fenerden geri dönerek iskeleye doğru yol aldım. Bankanın önünden karşıya geçtim. Birkaç metre yürüdükten sonra sağa döndüm. Ve mekânımdaydım yine. Merdivenleri çıktım. Sınıfımdaydım artık. Ahşap kokulu sınıfım. Şövalyemi açtım. Körelmiş kalemimi de açtıktan sonra hazırdım artık. İzmir’ i çizmeyecektim bu kez. Karşımda yarı insan tolst heykelini çeşitli perspektif açılardan çizecektim.