İnsan bir kere ölmeli, ister binbir acıyla kıvranarak, ister uykuda bir melek gibi… Ama bin ölüm yetmez bazen tek bir sevdaya, çarmıha gerilseniz, dövülseniz un olsa kemikleriniz, oyulsa gözleriniz, yansa teniniz, bir sevdanın bedeline yeter mi dersiniz?

Eğer giden sizseniz ömrünüzdür ziyan, bir de bile bileyse eğer, vakit gelmişse can-ı canandan başkasına veremezsiniz. Onsuz zehirdir solunan, cennet olsa kar etmez sunulan, farzet ki arş-ı ala onsuz terkedilmiş bir viran. Görebilseydiniz gözlerini and olsun siz de mecnun olurdunuz, teninin kokusuna sarhoş olurdunuz… Sesi bir an gitmezdi kulaklarınızdan, neşesi çarpardı sizi ve sevdiği zaman bir çocuk kadar samimi…

Görün neler kaybettiğimi, bilin bunları nasıl bir gafletle ittiğimi, ama inanın ruhumla ödüyorum kefaretimi, söyleyin bin ölüm daha yeter mi şimdi…